Makale Özeti | Tam Metin PDF

Atriyal fibrilasyon (AF) ve mitral darlýðýnda (MD), sol atriyum (SA) içinde trombüs (TR) oluþumu ve sistemik embolizasyon (SE) sýk olduðu, ileri mitral yetersizliði (MY) bulunuþu halinde ise bu riskin azaldýðý bildirilmektedir. Bununla birlikte, ileri MY'nin eþlik ettiði AF olgularýnda antikoagülasyon endikasyonlarý belirlenmemiþtir. Çalýþmamýz, romatizmal MD ve/veya MY nedeniyle kapak replasmaný uygulanan olgularda SA ve/veya SA apendiks TR sýklýðýný ve ileri MY'nin kronik AF olgularýnda SATR ve SE sýklýðýna etkisini araþtýrmaktadýr. Çalýþma grubu, merkezimizde 1993 ve 2001 yýllarý arasýnda MD (n=517), ileri MY (n=388) ve ileri MD+ileri MY (n=74) nedeniyle operasyon uygulanmýþ 979 hastadan (K 636, E 343, ort. yaþ 40+14.5 yýl) oluþmaktadýr. Ameliyat öncesi kalp ritmi 530 olguda (%54.1) AF, diðerlerinde sinüs ritmi (SR) þeklindeydi. SE öyküsü, MD olgularýnýn 113'ünde (%21.8) mevcut olup, MY ve MD+MY olgularýnda bulunmuyordu. Kronik antikoagülasyon SE ve/veya ekokardiyografi ile tespit edilmiþ SATR bulunan 146 MD olgusunda uygulanmýþtý. Yaþ, cins ve SA çapý bakýmýndan MD, MY ve MD+MY olgularý arasýnda anlamlý fark bulunmuyordu (p>0.05). Ýntraoperatif deðerlendirme ile, 108 olguda SA ve/veya SA appendiks içinde TR bulundu. Mitral darlýðý grubunda, SATR sýklýðý AF bulunanlarda SR'dekilere göre yüksekti (%31.3 ve %4.8, p<0.001). Trombüs AF'li MD grubunun (n=310), 51'inde (%16.4) SA apendiks, 14'ünde (%4.5) SA, 32'sinde (%10.3) SA+SA apendiks yerleþimliydi. Sinüs ritminde MD (n=207) grubundaki TR yerleþimi ise olgularýn tümünde (n=10) SA apendiks içindeydi. Buna karþýlýk, TR ileri MY'li hiç bir olguda görülmeyip, MD+MY grubunda sadece AF bulunan 1 olguda ve SA apendiks içinde bulundu. Gerek AF, gerekse SR'li ileri MY gruplarýndaki SATR sýklýðý, AF'li MD (p<0.001) ve SR'li MD (p<0.05) gruplarýna göre anlamlý olarak düþüktü. Benzer þekilde, MD+MY olgularýndaki SATR sýklýðý da AF'li MD (p<0.001) ve SR'li MD (p<0.05) olgularýna göre düþüktü. Sonuç olarak; klinik öykü ve intraoperatif deðerlendirme sonuçlarýmýz, antikoagülan kullanmayan kronik AF olgularýnda ileri MY'nin SATR ve SE geliþimini engelleyici etkisini destekler kanýtlar sunmaktadýr. Ýleri MY'nin eþlik ettiði kronik AF olgularýnda antikoagülasyon endikasyonlarýnýn yeniden gözden geçirilmesine gerek olduðunu düþünmekteyiz.

Atrial fibrillation (AF) and /or mitral stenosis (MS) have been documented to be associated with increased incidence of left atrial (LA) thrombus (T) formation and systemic embolism (SE), and severe mitral regurgitation (MR) has been documented to lower these risks. However, indications of anticoagulation in patients with AF concomittant with severe MR remained to be determined. The purpose of our study is to investigate the incidence of LAT within the main LA cavity and/or LA appendage in patients with AF who underwent valve replacement because of rheumatic MS and/or MR, and to asess the impact of severe MR on incidence of LAT and SE in patients with chronic AF. The study population comprised 979 Pts (F 636, M 343, mean age 40±14.5 yrs) operated for pure or predominant MS (n=517), pure MR (n= 388), and combined severe MS and severe MR (n= 74) in our institution between 1993 and 2001. Preoperative cardiac rhythm was AF in 530 patients (54.1%), and sinus rhythm (SR) in the remainder. History of SE before surgery was documented in 21.8% of the patients with MS, but in none of them with pure MR or MS concomittant with severe MR (MS+MR). Chronic anticoagulation was noted in 146 patients with history of SE and/or THR within the LA documented by echocardiography. Age, gender, and preop LA diameter were not different between patients with pure MS, MR, and MS+MR (p>0.05). Intraoperative assessment disclosed THR within the LA and/or LA appendage in 108 patients. In MS group incidence of LAT was higher in patients with AF as compared to patients with SR (31.3% vs 4.8%, p<0.001). In subgroup of MS with AF (n=310), thrombus was found to be located in the LAA in 51(16.4%), in the LA in 14(4.5%), and both in the LA and LA appendage in 31 (10.3%) patients. In subgroup of MS with SR (n=207), all of the LAT (n=10) was located in the LA appendage. However, none of the patients with severe MR had LAT. In MS + MR group, LAT was detected in one patient with AF in the LA appendage. Incidence of the LAT was lower in MR group irrespective of rhythm as compared to patients with MS with AF (p<0.001), and MS with SR (p<0.05). Patients with MS concomittant with severe MR had a lower incidence of LAT than patients with MS with AF (p<0.001) and MS with SR (p<0.05). Conclusion: Results from clinical history and intraoperative assessment of our study provide further support for the protective effect of severe MR against SE and LAT formation in non-anticoagulated patients with chronic AF. The indications of anticoagulation in patients with chronic AF related to severe MR seem to need reconsideration.

Makale Özeti | Tam Metin PDF

Diyabetes mellitusta lipoproteinlerde oluþan yapýsal ve fonksiyonel deðiþikler kardiyovasküler hastalýklarýn geliþiminden esas sorumlu faktörlerdir. Tip II diyabetiklerde trigliserid düzeylerinde artýþýn ön planda olduðu kombine hiperlipidemi sýk görülmektedir. Bu çalýþmada özellikle hipertrigliseridemi, fibrinojen ve CRP yüksekliðinin sýklýkla görüldüðü tip II diyabet olgularýnda bir fibrik asit türevi olan fenofibratýn etkinliði araþtýrýlmýþtýr. Yöntem: Çalýþmaya, diyet tedavisine dirençli trigliserid yüksekliðinin ön planda olduðu koroner arter hastalýðý olmayan 47 kombine hiperlipidemi olgusu alýndý. Olgularýn 15'i tip II diyabetikti. Tüm olgulara kontrollü salýnýmlý fenofibrat (250 mg/gün) baþlandý. Fenofibratýn etkinliðini belirlemek için serum lipid, fibrinojen ve CRP düzeyleri tedavi öncesinde, 3 ve 6. aylarda olmak üzere toplam 3 kez ölçüldü. Tedavinin sonucunda olgular diyabetik olup olmalarýna göre fenofibrat tedavisine yanýtlarý açýsýndan karþýlaþtýrýldýlar. Bulgular: Tedavi öncesinde gruplarýn genel özellikleri ve lipid profilleri benzerdi. Çalýþma boyunca hiçbir olguda ilaç dozunu artýrma gereksinimi olmadý. Altý aylýk tedavi sonucunda tüm hastalarda total kolesterol (-%9), LDL (-%17), trigliserid (-%58) ve apo B (-%6) düzeylerinde belirgin azalma oldu. Bu oranlar diyabetik olan ve olmayanlarda çok benzerdi. Diyabetiklerde bazal fibrinojen düzeyleri hafif yüksekti (diyabetiklerde 378±82mg/dl, diyabetik olmayanlarda 350±76mg/dl, p>0,05). Fenofibrat tedavisi ile diyabetik olgularda fibrinojen düzeyi %16 ve diyabetik olmayan grupta %12 azaldý. CRP düzeyleri ise tedavi öncesinde diyabetik grupta biraz daha yüksekti (diyabetiklerde 0,855± 0,681 diyabetik olmayanlarda 0,578± 0,584; p=0,05). Tedavi sonucunda ise tüm olgularda CRP düzeylerinde anlamlý azalma saðlanýrken, diyabetik olgulardaki CRP düþüþ miktarý istatistiksel olarak anlamlý olmasa da daha fazla idi (%54'e karþýn %35; p=0,36) Çalýþma boyunca fenofibrat kullanýmý ile hastalarda ilaç býrakýlmasýný gerektiren her hangi bir yan etki gözlenmedi. Yorum: Fenofibrat, diyabeti olan ve olmayan kombine hiperlipidemi olgularýnda etkin ve güvenilir bir antilipidemik ilaç olmasýnýn yanýsýra CRP ve fibrinojen düzeylerini de azaltarak ateroskleroz geliþimini etkileyebilecek bir ajan gibi görünmektedir.

Structural and functional changes in lipoproteins associated with diabetes substantially contribute to the increased risk of cardiovascular disease. The aim of this study was to investigate the efficacy of a fibrate derivate fenofibrate, in type II diabetic patients with combined hyperlipidemia who frequently have elevated levels of fibrinogen and C-reactive protein (CRP). Methods: Forty-seven patients who were followed for combined hyperlipidemia refractory to diet regulation of at least 3 months and were free of coronary artery disease were enrolled in this study. Fifteen of the patients had diabetes mellitus type II. All patients received fenofibrate therapy (250 mg once a day PO) for 6 months. Serum lipid profiles, CRP and fibrinogen levels, whole blood counts, urine and blood chemistry analyses were tracked during therapy. At the end of 6 months, efficacy and side effects were evaluated. Diabetic and non-diabetic patients were compared according to their response to fenofibrate therapy. Results: At the end of 6 months, there were favourable results in respect to lipid profiles, and CRP and fibrinogen levels in all patients. There were statistically significant reductions in the serum levels of total-cholesterol (-%9), triglycerides (-%58), and LDL (-%17) in both groups. The levels of HDL and apo A1 were significantly elevated. The changes observed in lipoprotein levels were quite similar in diabetic and non-diabetic group. Baseline fibrinogen levels were sligthly higher in diabetics (378±82 mg/dl vs 350±76 mg/dl, p>0,05). After treatment fibrinogen levels decreased significantly in both diabetic (16%) and nondiabetic patients (12%). At baseline the CRP levels were also slightly higher in diabetics (0,855( 0,681 mg/dl vs 0,578( 0,584 mg/dl; p=0,05). In both groups CRP levels decreased significantly (54% in diabetics and 35% in non-diabetics). There were no significant adverse events during the study. Conclusion: Fenofibrate is an efficient and safe antihyperlipidemic agent in the treatment of both diabetic and non-diabetic patients with combined hyperlipidemia. Fenofibrate may also be a possible antiatherosclerotic agent due to both CRP and fibrinogen lowering effects.

Makale Özeti | Tam Metin PDF

Türkler'in özellikle plazma yüksek yoðunluklu lipoprotein kolesterolü (HDL-K) düzeyleri düþüklüðü ile karakterize özgün bir lipid ve lipoprotein profili vardýr. Plazma HDL-K seviyesi düþüklüðü, HDL'nin koruyucu HDL2 ve LpAI alt gruplarýnýn düzeylerinde düþüklük ve hepatik lipaz aktivitesinde, HDL düzeylerindeki düþüklüðe kýsmen yol açabilecek, %25-30'luk bir artýþ ile birliktedir. HDL-K düþüklüðünün, Türkiye'ye ek olarak, Almanya ve Amerika Birleþik Devletleri'nde yaþayan Türkler'de de yaygýn olarak görülmesi, sorunun, en azýndan kýsmen, genetik kaynaklý olduðunu düþündürmektedir. Türk çocuklarýnda HDL-K düzeylerinde ergenlik sýrasýnda 10-20 mg/dl'lik belirgin bir düþüþ görülmekte ve bu düþüþ hormonal dengelerdeki etnik bir farklýlýðýn eriþkin Türkler'de görülen ciddi HDL-K düþüklüðüne katkýda bulunmakta olabileceðini düþündürmektedir. Türk Kalp Çalýþmasý'nýn 1990'lý yýllarýn baþýnda yapýlan ilk bölümünde elde edilen toplumsal verilerin Ýstanbul'da yaþayan kadýn ve erkekler üzerinde yapýlan bu güncelleþtirme çalýþmasýndan elde edilen verilerle karþýlaþtýrýlmasý, lipid profili ve diðer koroner kalp hastalýðý (KKH) risk faktörlerinin geçtiðimiz on yýl içinde iyileþmediðini göstermiþtir ve bu bulgu Türk Kardiyoloji Derneði'nin verileriyle de uyum içindedir. Nispeten düþük plazma kolesterol düzeylerine karþýn çok düþük HDL-K düzeylerine (erkeklerin %70'inden fazlasýnda, kadýnlarýn yaklaþýk %50'sinde HDL-K <40 mg/dl) sahip olan Türk toplumunda bu özellikler nedeniyle baþka toplumlarda yüksek risk göstergesi olduðu bilinen total kolesterol/HDL-K oranlarý çok yüksektir. Yeni "A.B.D.Ulusal Kolesterol Eðitim Programý (National Cholesterol Education Program-NCEP)" kýlavuz önerileri düþük yoðunluklu lipoprotein kolesterol düzeylerini esas almayý sürdürmekte ve Türkler'de güçlü bir risk faktörü oluþturduðu kesin olan düþük HDL-K düzeylerini neredeyse görmezden gelmektedir. Biz Türkiye için kýlavuz önerilerin, KKH riski olan hastalarda yaþam tarzý deðiþiklikleri ve ilaç tedavisine baþlanmasý konusunda düþük yoðunluklu lipoprotein kolesterol düzeyleri ve total kolesterol/HDL-K oranýný göz önünde bulundurmasýný öneriyoruz.

Turks have unique lipid and lipoprotein profiles characterized especially by low plasma levels of high density lipoprotein cholesterol (HDL-C). The low levels of HDL-C are associated with low levels of the protective subclasses of HDL, HDL2 and LpAI, and with a 25-30% elevation of hepatic lipase activity that would be predicted to lower HDL levels. The widespread occurrence of low HDL-C in Turkey and in Turks living in Germany and the United States suggests that it is at least partly of genetic origin. Turkish children exhibit a marked 10-20 mg/dl drop in HDL-C levels associated with puberty, suggesting that an ethnic difference in hormonal balance contributes to the profoundly low HDL-C levels in adult Turks. Comparison of population data generated in the early 1990s in the original Turkish Heart Study with the present update study of Turkish men and women living in Istanbul indicates that the lipid profile and other risk factors for coronary heart disease (CHD) have not improved in this decade, consistent with the data from the Turkish Society of Cardiology. Despite their relatively low plasma cholesterol levels, Turks have extremely low HDL-C (<40 mg/dl in >70% of men and ~50% of women) resulting in very high total cholesterol/HDL-C ratios that predict increased CHD in other populations. The new National Cholesterol Education Program guidelines continue to focus on low density lipoprotein cholesterol levels and virtually ignore low HDL-C levels, which undoubtedly are a powerful risk factor in Turks. We would suggest that guidelines for Turkey consider low density lipoprotein cholesterol levels and the total cholesterol/HDL-C ratio as thresholds for initiating lifestyle changes or drug treatment for patients with CHD risk.

Makale Özeti | Tam Metin PDF

Atriyal fibrilasyon (AF) morbitide ve mortaliyeti arttýran ve sýk görülen bir aritmi türüdür. Tedavinin amacý AF ataklarýnýn sýklýðýný, süresini ve ciddiyetini azaltmak, yaþam kalitesini düzeltmek, taþikardiye baðlý kardiyomiyopatiyi önlemek, emboli riskini azaltmak ve mümkünse yaþam süresini uzatmaktýr. Yaþamý tehdit eden ve hemodinamik olarak tolere edilemeyen AF ataðý acil elektriksel kardiyoversiyon (KV) yapýlmasýný gerektirebilir. Daha kolay tolere edilebilen AF ataðýnýn baþlangýç süresi 48 saatin altýnda ise, antikoagülasyon için beklemeden farmakolojik ya da elektriksel KV uygulanabilir, 48 saati geçen bir atak söz konusu ise, INR deðeri 2 ile 3 arasýnda tutulacak þekilde, warfarin ile 3-4 hafta antikoagülan tedaviden sonrasýnda elektriki KV denenebilir. Transösofajiyal ekokardiyografi ile emboli riski olmadýðý belirlenirse bu süreyi beklemeden daha erken KV da yapýlabilir. Antiaritmik ilaç seçiminde altta yatan yapýsal kalp hastalýðý ve birlikte bulunan diðer hastalýklar göz önünde tutulmalýdýr. Ventrikül hýzýnýn kontrolü amacý ile iskemik kalp hastalýðýnda beta bloker, sol ventrikül (SV) disfonksiyonunda digoksin, hipertrofik kardiyomiyopati'de beta bloker veya verapamil, hipertansiyonlu hastalarda ya da organik kalp hastalýðý bulunmayanlarda verapamil veya diltiazem tercih edilmelidir. AF'un baskýlanmasý için de, koroner kalp hastalýðýnda sotalol, dofetilide veya amiodarone, dilate kardiyomiyopatide sotalol, dofetilide veya amiodarone, konjestif kalp yetersizliðinde amiodarone veya dofetilide, organik yapýsal kalp hastalýðý bulunmayan ya da hipertansiyon/hafif SV hipertrofisi bulunanlarda propafenone veya flecainide kullanýlabilir. Sýk ve tolere edilemeyen paroksismal veya persistan AF'da sinus ritminin saðlanmasýna ve idamesine yönelik yaklaþýmlar tercih edilmelidir. Aksine, seyrek ve kolaylýkla tolere edilebilen paroksismal AF ataklarý antiaritmik tedavi verilmeden de izlenebilir, bunlarýn bir kýsmýnda hýz kontrolü gerekebilir. Embolilerin önlenmesi için, seyrek ve kýsa süreli AF ataklarý olan hastalarda uzun süreli warfarin tedavisi gerekli olmayabilir, ancak yüksek riskli paroksismal, persistan veya kronik AF'li hastalarda, INR'ye göre dozu ayarlanmýþ warfarin, düþük doz warfarin+aspirin kombinasyonuna göre bile daha etkilidir. Ýlaç tedavisine dirençli hastalarda, hýz kontrolü ya da sinus ritminin saðlanmasý için non-farmakolojik tedavi metodlarý gerekli olabilir.

Atrial fibrillation (AF) is a common arrhythmia associated with significant morbidity and mortality. The aim of therapies is to reduce the frequency, duration and severity of AF, improve quality of life, prevent of a tachycardia-induced cardiomyopathy, reduce risk of emboli, and if possible, prolong life. Life-threatening and hemodinamically intolerable AF requires immediate electrical cardioversion (CV). For the better-tolerated episodes, if duration of episode is less than 48 hours, pharmacological conversion or electrical CV may be performed without anticoagulation, otherwise for episodes longer than 48 hours, anticoagulant therapy with warfarin to a target INR of 2-3 for 3 to 4 weeks before elective CV is advised. Earlier CV may be taken into account if transesophageal echocardiography does not reveal evidence of embolic risk. When selecting an antiarrhythmic drug, underlying structural heart disease and concomitant other diseases should be carefully evaluated. Beta blocker is preferred in ischaemic heart disease, digoxin in left ventricular (LV) dysfunction, beta blocker or verapamil in hypertrophic cardiomyopathy, verapamil or diltiazem in patients (pts) with hypertension and in pts without organic heart disease for ventricular rate control. Sotalol, dofetilide or amiodarone should be preferred in coronary heart disease, sotalol, dofetilide or amiodarone in dilated cardiomyopathy, amiodarone or dofetilide in congestive heart failure, propafenone or flecainide in pts with hypertension/mild LV hypertrophy or in pts without structural heart disease for suppression of AF. Frequent or intolerable paroxysmal and persistent AF episodes should prove a strategy directed at sinus rhythm maintenance. In contrast, infrequent or well-tolerated paroxysmal AF can be observed without antiarrhythmic intervention, some of them may need only rate control. In pts with infrequent and brief episodes of AF, the long-term warfarin may not be necessary, but in high-risk pts with paroxysmal/persistent/chronic AF dose-adjusted warfarin is even better than low dose warfarin plus aspirin for prevention of emboli. The methods of non-pharmacological treatment for rate control or restore sinus rhythm may be necessary in pts refractory to drug therapy.

Makale Özeti | Tam Metin PDF

Yirmi yýlý aþkýn süredir primer perkütan giriþimler, özellikle hemodinamik bozukluðun olduðu akut miyokard infarktüslü vakalarda yaygýn olarak kullanýlmaktadýr. Konvansiyonel perkütan giriþimler trombolitik tedaviye kýyasla etkin ve hýzlý reperfüzyon saðlamalarýna raðmen, trombüsün distal kapiller yataða yayýlmasý müdahalenin baþarýsýný azaltabilmektedir. Bu yazýda kardiyojenik þok tablosunda müracaat etmiþ, inferior ve sað ventrikül miyokard infarktüsü olan 78 yaþýndaki bir bayan hasta sunulmuþtur. Göðüs aðrýsýnýn üçüncü saatinde kliniðimize müracaat eden hasta hemodinamik tablosunun kötülüðü nedeniyle acil olarak kateter laboratuvarýna alýndý. Koroner anjiyografik incelemede sað koroner arterin ortasýndan itibaren total týkalý olduðu ve antegrad distal akýmýn olmadýðý; ayrýca circumflex ve sol ön inen arterde de ciddi darlýklarýn olduðu görüldü. Sað koroner arterdeki total darlýk geçilmesine ve bir çok kez þiþirilmesine raðmen trombüsden kaynaklanan "instabil" ortam nedeniyle balon anjiyoplasti baþarýlý olamadý. Bunun üzerine X-SIZER trombektomi cihazý ile ortamdaki trombüs çýkarýldý ve TIMI-III akýmýn saðlandýðý görüldü. Fakat lezyon bölgesinde rezidü darlýk kalmasý ve disseksiyon geliþmesi nedeniyle bu segmente stent yerleþtirildi. Ýþlemden hemen sonra hastanýn hemodinamik parametreleri ve klinik tablosunun hýzla düzeldiði gözlendi. Bir hafta sonra ise sol ön inen arterindeki ciddi darlýk balon anjiyoplasti ve stent uygulamasý ile açýldý. Hastamýz ikinci uygulamadan bir hafta sonra genel durumunda belirgin iyileþme saðlanarak taburcu edildi.

Primary percutaneous coronary interventions were used in patients with acute myocardial infarction especially with altered hemodynamic parameters for over 20 years. Although conventional percutaneous interventions are more effective and perform reperfusion faster than thrombolytic therapy, propagation or embolisation of the thrombus to distal coronary arteries may decrease the success. In this report, 78 years old woman with inferior myocardial infarction, right ventricular infarction and cardiogenic shock was presented. She was immediately taken in catheter laboratory at the third hour of the chest pain because of hemodynamic alteration. The coronary angiography showed that, the right coronary artery was totally occluded in the middle and there was no distal antegrad flow. There was also serious obstructions in circumflex and left anterior descending arteries. The obstruction in the right coronary artery was crossed with a guidewire and in spite of multiple balloon inflations, angioplasty was unsuccessful because of thrombus. With X-sizer thrombectomy device, thrombus was extracted and TIMI-III flow was restored. After the thrombectomy, a residual obstruction remained and a dissection that did not limit the flow appeared. For this reason stent implantation was done. After this procedure hemodynamic and clinical parameters were quickly improved. One week later, the stenosis in the left anterior descending artery was treated with baloon angioplasty and stent implantation. One week after the second intervention, she was discharged with improved general condition.

Makale Özeti | Tam Metin PDF

Aort kapak replasmanýný (AKR) izleyen assendan aort disseksiyonu (AAD), nadir fakat oldukça öldürücü bir komplikasyondur. Assendan aort dilatasyonu ile birlikte aort kapak patolojisi olan hastalara uygulanacak optimal cerrahi tedavi tartýþmalýdýr. Prostetik kapak takýlmasý sýrasýnda aort kökü belirgin geniþ olan hastalarda, assendan aort replasmaný zorunlu iken, orta derece dilatasyon durumunda cerrahi strateji halen kesin deðildir. Assendan aortu dilate olan hastalarda, AKR tek baþýna aort kökünde geniþlemeyi önleyemeyebilir. Aort kapak operasyonu sýrasýnda hafif-orta derecede aort dilatasyonu olan olguda, operasyondan 8 ay sonra, asemptomatik AAD ve aort dilatasyonunda belirgin ilerleme tespit edildi.

Ascending aorta dissection following aortic valve replacement (AVR), is a rare but potentially fatal complication. The optimal surgical management of patients with aortic valve disease associated with ascending aortic dilatation is a controversial issue. While replacement of ascending aorta at the time of prosthetic valve implantation is mandatory when marked dilatation of the aortic root is present, the surgical strategy in case of moderate dilatation is still unclear. In patients with ascending aortic dilatation, AVR alone may not prevent progression of aortic root enlargement. Painless ascending aorta dissection and significant further enlargement of ascending aorta in eight months after aortic valve replacement have been observed in a patient who showed mild to moderate ascending aortic dilatation at the time of the aortic valve replacement.

Makale Özeti | Tam Metin PDF

Koroner arter perforasyonu perkutanöz koroner giriþimin nadir bir komplikasyonudur. Yazýmýzda akut anterior miyokard enfartüslü bir olguda pirimer anjiyoplastide eximer laser uygulanmasý sonucunda sol ön inen arter ostiyumunda perforasyon olgusunu bildirdik. Perforasyon bölgesi PTFE-kaplý stent ile kapatýldý. Perikard tamponadý perikarda yerleþtirilen 6 french sheath içinden ilerletilen pig-tail kateterle boþaltýldý ve açýk kalp cerrahisinde perforasyon bölgesi pirimer onarýlarak sol internal mammarian arter sol ön inen arter anastomozu uygulandý.

Coronary perforation is a rare complication of percutaneous coronary intervention. We report a case of osteal left anterior descending artery perforation and cardiac tamponade during excimer laser angioplasty on primary angioplasty of acute myocardial infarction. Perforation was successfully covered with PTFE-coated stent. Pericardial tamponade was decompressed with the aim of a 6-French pigtail advanced into the pericardium via arterial sheath. At open-heart surgery the site of perforation was repaired primarily, and left internal mammarian artery to left anterior descending by-pass grafting was performed.

Makale Özeti | Tam Metin PDF

Makale Özeti | Tam Metin PDF