Geçen yıl taranan Marmara bölgesi kohortu dışında, TEKHARF Çalışmasının orijinal kohortu, başka amaçların yanısıra, toplanı ve koroner kalp hastalığı (KKH) morta/ itesi ile yeni koroner olay prevalanslamıı değerlendirmek amacıyle, 1995 yazından sonra 1998 yazında tm·andı. Ölüm konusunda yakın akraba ve/veya sağlık ocağı personelinden bilgi alındı; yaşayanlarda bilgi edinmekten başka, fizik muayene ve 12-derivasyon/u EKG kaydı yapıldı. Yeni koroner olay tanımına, son taramadan beri gelişen fatal ve fatal olmayan mi yokard infarktüsü, yeni stabil angina ve/veya miyokard iskemisi girdi. 686'sı erkek, 684'ü kadm olmak üzere, 1370 kişi tam izlendi. Bunlardan 34 erkek ile 17 kadının öldüğü belirlendi. Tüm neden/i ölümlerden KKH kökeniisi bu defa %32 pay aldı. Marmara bölgesi de dahil, ülke geneli için 8 yıl takip sonucu geçerli ölüm ve koroner morhidite prevalansları şöyle bulundu. Yıllık ölüm oranı erkeklerde binde 10.2, kadmlarda binde 7.1 olarak hesaplandı . Bu gözlem, Türk erişkinlerinde yılda 160 bin erkek ile 112 bin kadının öldüğünü düşündürmektedir. Kırkbeş ila 74 yaş kesiminde bu prevalanslar binde 20.1 ve 13.9 oranında olup kadınlarımııda Avrupada en yüksek düzeydedir. KKH yıllık morta/itesi erkeklerdebinde 4.1, kadınlarda 3.4 idi. Bu yılda (65 bini erkek) 115-120 bin Türkün koroner nedenle kaybedildiğine takabiil eder. Kırkbeş ila 74 yaş kesiminde bu prevalanslar binde 7.6 ve 6.0 oranında olup Türk kadın/ arında Avrupada yine en yüksek düzeydedir. Yeni koroner olayların sıklığı iilke genelinde son üç yılda, ilk tarama döneminden farklı değildi: yıllık bi nde olarak erkekle 8.4, kadında 6.2 bulundu. Ani ölümleri içeren bu prevalanstan, her yıl 130 bin Türk erkeği ile 95 bin kadınımııda yeni koroner olay geliştiği tahmin edilebilir. Bu gözlemler, ülkemizde koroner hastalıktan koruyucu önlemlerin çok daha etkin biçime getirilmesini gerektirir.

Miyokard pe1jüzyon sintigrajisinin koroner arter lıastaliğllun (KAH) noninvazif lGiliSil/da ve üç damar hastal1ğ1 bulıman yüksek riskli hasta grubwwn belirlemnesinde klinik kul/amnu konusunda daha önce yapilan çalişmalarda erkek hasta/ann çoğ unlukta olmas1 kadm/arda non-invazif testierin öneminin araştmlmasmı gerektirirken, i st irahat elektrokardiyogrammda ( EKG) değişiklikleri bulunan hasta/ann dahil edilmiş o/mas1 sintigrafi lehine sonuçlar a/mnıas1na neden olmuş o/ahi/ir. Bu amaçla islirahat EKG'si nonnal olup koroner anjiyografi ve T/-201 SPECT uyg ulanmiŞ /88 kadm hasta ça lişmaya a/mc/1. 45 hastada normal koroner anjiyografi tespit edilirken, 62 hastada tek damar, 39 hastada iki damar, 42 hastada iiç damar hastal1ğ1 saptandi. T/-201 SPECT'in KAH tamsuıda duyarliiığı (%82'ye karş1 %58, p

Makale Özeti |Tam Metin PDF

Çalışmamızda, kararsız mıgina tanwyla hastaneye yattrı/ an kişilerde QT dispersiyonunun (QTd) yüksek riskli hastaları öngörmedeki de.~erini araştırdık. isiirahane gölJiis ağrısı olan 62 hastanın acil servis/e çekilen ilk EKG'sinde QTd ölçümü yapıldı. Troponin T (TnT) düzeyi için kan örneği almarak herbirine 25-30 mCi sestamibi injekte edildi. 1-6 saat sonra islirahat SPECT kayalan a/uıdı. SPECT görüntüler 20 segment/i modelde 5 puan/ı sisteme göre (O=normal, 4=tutulum yok) skorlanarak ~2 puan saptanan segmentler peıfüzyon defekti kabul edildi. TnT yüksekliği için de >0.1 nglml sımrı ölçü almdı. Tüm olgular gelişebilecek kardiyak olaylar ·açısmdan 1 ay süre ile takip edildi. Klinik takipte 41 hastada kardiyak olay (ölüm olmadı, ll miyokard infarktiisii. 4 acil ve 26 planlı revaskii/ arizasyon) gelişti. Kardiyak olay gelişen hastalarda ortalama QTd gelişmeyeniere göre daha yüksekti (68±28 vs. 54±14 msn; p=O.Ol ). Gelişen olay türüne göre olgular incelendiğinde nıiyokard infarktiisü oluşanların QTd ortalama 90±25 msn, revaskiilarizasyon yapılanların 60±25 msn bulundu. Miyokard infarktüsü oluşanlar ile kardiyak olay gelişmeyenler arasmda ileri derecede anlamlı fark tespit edildi (p=O.OOJ ). Revaskülarizasyon yapılanlar ile kardiyak olay gelişmeyenler arasmda ise anlamlıfark görülmedi. Kararsız anginada yüksek riski gösteren bulgulardan TnT düzeyi yüksekliği görülen 19 hastada QTd, normal olanlara göre daha yüksek saptandı (74±29 vs. 56±20 msn; p=0.008). Yine SPECT görüntülerinde perfüzyon defekti görülen 46 kişinin QTd görülmeyeniere göre hafif derecede daha yüksekti (66±27 vs. 53±17 msn; p=0.03). Ayrıca pe1jüzyon defekt sayısı ile QTd arasmda zayıf-orta derecede bir korelasyon mevcul/u (r=0.31, p=0.01 ). Diğer taraftan miyokard infarktüsii ve acil revaskiilarizasyon yapılan yüksek riskli hastalarda QTd incelendiğinde, çoğunluğunun 75 nısn'nin üzerinde o/du,~u saptandı. Sonuç olarak, kararsız angina taniSlyla hastaneye yallrılan kişilerden yüksek riskli o/anlamı aylrl edilmesinde, özellikle miyokard infarktüsü gelişebilecek/erin tahmininde, QTd ölçümünün faydalı bir yöntem olahileceği kamsma varıldı.

Bu ça!tşmada, anjiografik olarak koroner arter hastahğt (KAH) tamst a/nuş hastalarda lipoprotein (a) [Lp (a)] ve lipid peraksid/erinin bir göstergesi olan ma/on dialdehid (MDA) düzeyleri ölçiiierek aralamıda bir ilişki olup olrnadtğt araştmldt. Koroner anjiografisi yaptlan toplam 86 hasta (55 Erkek, 31 Kad111, ortalama yaş 57 ± 10) çaltşmaya al md ı. 62 Hastada KAH saptamrken (KAH +) 24'ünde koroner damarlar normal (KAH-) olarak bulundu. KAH(+) ve KAH(-) gmplamıda total kolesterol, HDL ve LDL kolesterol ve trigliserid dii:eyleri arasında fark saptanmadı. KAH(+) grupta Lp(a) ve MDA dii:ey/eri KAH(-) gmba oranla {//ılamll derecede yiiksek bulundu (37.9±29.5'e karştlik 22.3 ± 21.3 mg/d/, p=0.008 ve 1.58 ± 0.47'e karşılı k 1.26 ± 0.38 nımollnıl, p=0.002, strasıyla). Ancak KAH (+) hastalarda Lp (a) ve MDA dii:eyleri arasmda iyi bir korelasyon saptanmadı (r=0.219, p=0.09). Diabetes nıellitus saptanan 21 hastada ise total kolesterol değerleri ve MDA diizeyleri diabetik olmayanlara göre an/am!t derecede yiiksek bu!tmdu (233 ± 47'ye karşı /tk 205 ± 55 mg/d/, p=0.03 ve 1.85 ± 0.5J'e karşı/tk 1.37 ± 0.37 nımollm/, p=0.006, sırasıyla). Lp(a) diizeyleri d iabetik grupta non-d iabetik gruba oranla yüksek olmakla birlikte aradaki fark an/amlt bulun madı. Diabetik hastalarda Lp(a) ve MDA düzeyleri arasmda da korelasyonlmlımnıadı (r=0.08, p=0.34). KAH(+) diabetik hastalarda ise KAH (-) diabetik hastalara oranla Lp(a) diizeyleri an/ anı!t olarak yüksek bu!tmdu (47.9 ± 32.4'e karşı/tk 16 ± 3.1 mg/d/, p=0 .0009). Ancak MDA diizeyleri diabetik olanlarda KAH o/nıast ile birlikte onlamit artış göstermedi. Ayrıca Lp(a) ve MDA arası nda ilişki saptanmadt (r=0.02, p=0.29). Sonuç olarak, KAH (+)grupta Lp(a) ve MDA diizeyleri KAH (-) gm ba oranla anlamlt derecede yiiksek bulundu. Diabetik olup da KAH saptanan/arda, eliabetik ancak KAH olmayanlara göre Lp(a)'mn aterojenik özelliği MDA'ya oranla daha önemli olarak değerlendirildi. Anal.tar kelime/er:

Venlrikü/ repo/arizasyon süresindeki değişkenfiği gösteren QT dispersiyonu farkil klinik durumlarda aritmi ve ani ölüm riskinin sap/anmasmda kul/am/abi/ir. Volatil anesiezik ajan uygulanan, Amerika Anestezi Topluluğu (ASA) sımflamasma göre klinik durumu 1 veya 2 olan 47 hasrada QTc dispersiyonundaki akut de,~işmeleri değer/ endirdik. Anestezi, sevof/uran (rı=l6)., halolan (n=17) veya izofluran/a (rı= 14) end-rida/ konsantrasyonun %1 'den %6'ya çıkan/mcaya kadar inspire edilen konsantrasyonun arrırılmasıyla sağlandı. EKG. kalp hızı ve kan basınçlan anestezi indiiksiyonundan hemen önce, end-tidal konsanırasyon karm·fr duruma ulaşflktan 1 ve 3 dk. sonra, veküronyum uygulanmasmdan 1 ve 3 dk. sonra ve entübasyondan 1 ve 3 dakika sonra kaydedildi. Çalışmaya aldığımız tüm olgularda isriraharta QTc ve QTc dispersiyonu normal değerlerde idi. Anesiezik ajanların hepsi QTc dispersiyonunu indüksiyon öncesi değerlere göre belirgin olarak uzartı. Sevof/uran ve izofluran QTc intervalini indüksiyon öncesi değerlere göre uzatırken, halotanm QTc inrervali üzerine anlamli bir etkisi görülmedi. Sonuç olarak, anestezik ajanlar QTc dispersiyonunu artırarak miyokardiyal repolarizasyon anormalliğine sebep olurlar. QTc dispersiyonunun artması anestezi alan ve kardiyovasküler hastalığı olmayan kişilerde göriilen aritmi/erin etyolojisinde rol alabilir.

Yüksek dansiteli lipoprotein kolesterole (HDL-K) ilişkin düşük düzeyler Türklerde diğer incelenmiş popii/asyonlara kıyasla daha stkttr. Bu düşük HDL-K düzeyleri besin yağı tüketimiyle ilgili bölgesel farkiara bağlt olmayarak görülmektedir. Türk erkeklerinin yaklaşık %50'si ve kadmlanmn %25'i <35 mg/d/ gibi istenmeyen ölçüde düşük HDL-K düzeylerine sahiptir. Hepatik lipaz aktivitesi (muhtemelen genetik kökenli ve Amerikalı kontrollere ktyasla %25-30 daha yüksek diizeyler) bu yaygm düşük HDL-K'ü açıklar görünmektedir. Hepatik lipazın yüksekliği ile birlikte, sigara içimi, fizik inaktivite, şişmanlık ve trigliserid düzeylerini yükselten diyetler gibi sekonder çevresel ve metabolik etkenler HDL-K'ü dahafazla düşürebilir. Birçok Türk'ün total kolesterol düzeyleri düşük olmakla beraber, çok düşük HDL-K seviyeleri total kolesterol/ HDL-K orantili tehlikeli bir ölçüde yükseltir. "Normal" saytlan 200 mg/d/'lik total kolesterol seviyesi dahi, 35 mgldl'lik HDL-K düzeyi eşli,~inde 5.Tiik bir 01·ana yol açar. İncelemelerde bu oranın yüksek bir koroner kalp Jıastaltğı riskiyle birlikte gittiği göze çarpmaktadır. Böylece, düşük HDL-K çerçevesinde normal kolesterol düzeyinin ne olduğunun tamm/anması gerekmektedir. Yeni klinik denemelerden sağlanan veriler düşük HDL-K'Iii hastaları tedavi etmenin ve total kolesterol/HDL-K oranılll azaltmamil kalp lıastaltğımn hem primer, hem sekonder önlenmesinde yararlı olduğunu göstermektedir.

Koroner anjiyoplasti sonrasmda restenoz gelişme ihtimali, stent uygulaması ile bir dereceye kadar azaltılmış olmakla birlikte halen önemli bir problem olmaya devam etmektedir. Restenazım değişik ilaçlarla (kumadin, lıeparin, diişiik mo/ekiil ağırlıklı heparin, lıirııdin, aspirin, dipiridamol. tiklopidin, glikoprotein //b/11/a, lovastatin, provastatin, fluvastatin) önlenmesi çalışmaları hayal kırıklığı ile sonianmış ya da bazı ilaçlarla (probukol, trapidil gibi) alınan olumlu sonuçlar randamize çalışmalar ile teyid edilmemiştir. Heparin ve ürokinaz'ın fokal olarak arter duvarına uygulanması da restenoz oramm azaltnıamış,fakat bir çalışmada, stent yerleştirmeden önce, exonaparin'in fokal kullammı restenow azaltmıştır. insanda denenen genetik metodlar da restonow önlenıemiştir. Stent içi restenazım tedavisinde kullanılan metodların bir kısmı (balon anjiyoplasti, rotab/asyon, lazer anjiyoplasti) tatmin edici olmaktan uzak görünmektedir. Bir çalışmada ise aterektomiden sonra stent takı/masmm restenoz oranuıı azalttiği görülmüştiir. Son zamanlarda intrakoroner radyasyon uygulaması ile restenoz oranımn aza/tabilece,~i intibaı aluınuşllr. Sonuç olarak, stent implatasyonu hariç, yukarıda sözü edilen metodların hiçbirisi restenaZli önlemekte yeterince etkili göriilnıemektedir, ancak radyasyon tedavisi yak111 gelecek için umut verici göriilmektedir.

Bu yazıda, çok nadir görülen bir kalp içi /eyomiyom olgusu tanı, ekokardiyografi bulguları ve tedavi yönlerinden incelenmiştir. 50 yaşındaki kadın hastanın, 2 yıldır venöı sisteme yayılmış /eyomiyom patolojisi olduğu biliniyordu. Ekokardiyografide vena kava inferiyor yolu ile sağ atriyuma ve triküspid kopağa uzanan elipsoid, düzgün kenar/ı bir kitle görüldü. Triküspid kapakla patoloji yoktu. Arneliyaila kalp içi kitle ile, bunun vena kava inferiyor ve hepatik vendeki uzantıları kısmen çıkartılırken sağ böbrek veni içindeki yapışık kısım çıkarılamadı. Vena kava inferiyorum alt tarafındaki ikinci kitlenin ise sadece proksimalinden birkaç lob çıkartılabildi. Hasta pompa çıkışında kanama diatezi ve kalp yetersizliği nedeniyle kaybedildi. Patolojik tanı düz kas tümörü (leyomiyom) olarak rapor edildi.

Noonan sendromu, otozomal dominant geçişli bir lıastalık olup, doğumsal kalp hastalıklamlin sı klıkla eşlik etti,~i sendromlar arasmda yer almaktadır. Bu hastalarm yaklaşık dörtte birinde hipertro/ik kardiyomiyopati tammlanmıştır. Burada yenidoğan döneminde hipertro/ik kardiyonıiyopati tamsı komt!an Noonan sendromlu birhasta sunulacaktır. Mortaliresi oldukça yiiksek olan bu birlikteliğin tamsı, ayıncı ramsı ve tedavisi tartışılacaktır.