Amaç: Kararlı koroner arter hastalığı olan kişilerde ilaç salınımlı stent (İSS) uygulamasının soluble CD40 ligand (sCD40L) seviyesi üzerine etkisi araştırıldı.
Çalışma planı: Stent uygulanan kararlı koroner arter hastalığı bulunan 89 ardışık hasta (33 kadın, 56 erkek; ortalama yaş 61±10 yıl) çalışmaya dahil edildi. Çıplak metal stent (ÇMS) veya İSS yerleştirilmesine hastanın klinik durumu ve lezyon özellikleri ile karar verildi. Plazma sCD40L seviyesi için işlem öncesi ve sonrası kan örnekleri alındı ve değerler arasındaki fark delta sCD40L olarak ifade edildi. Her bir hastaya yerleştirilen stentlerin toplam uzunluk ve genişliği ayrıca işlem öncesi ve sonrası dilatasyon uygulamaları kaydedildi. Hastalar işlem sonrası bir yıl takip edilerek ölüm, miyokart enfarktüsü ve revaskülarizasyondan oluşan olumsuz sonlanımlar gözlemlendi.
Bulgular: Kırk dokuz hastaya ÇMS, 40 hastaya ise İSS yerleştirildi. Her iki stent grubu arasında yaş, stent uzunluğu ve genişliği ve delta sCD40L plazma seviyesi açısından fark yoktu. Delta sCD40L sadece toplam stent uzunluğu ile ilişkiliydi (r=0.374, p<0.001). İşlemsel parametrelerin biyobelirteç salınımındaki etkilerinin daha iyi belirlenmesi için delta sCD40L değerleri çeyreklere bölünündü. Toplam stent uzunluğu (p=0.008), stent genişliği (p=0.038) ve öndilatasyon işlemi varlığı (p=0.034) sCD40L çeyrekleri arasında farklı parametreler olarak bulundu. İstatistiksel olarak anlamlılık sınırına ulaşmasa da tüm olumsuz sonlanımlar en yüksek çeyrekte gözlemlendi (p=0.179).
Sonuç: Kararlı koroner arter hastalığı grubunda ÇMS veya İSS uygulamasının işlemsel sCD40L salınımı üzerine etkisi yoktur. Toplam stent uzunluğu, stent genişliği ve öndilatasyon varlığı sCD40L salınımı ile ilişkili bulundu.

Objectives: We aimed to determine the effect of drug-eluting stent (DES) implantation on soluble CD40 ligand (sCD40L) levels in patients with stable coronary artery disease undergoing stent replacement.
Study design: Eighty-nine consecutive patients (33 women, 56 men; mean age 61±10 years) with stable coronary artery disease undergoing stent replacement were recruited. Preand post-procedural blood samples were collected for sCD40L analysis, and differences in plasma levels were calculated and expressed as delta sCD40L. Total size and length of implanted stents and pre- and post-dilatation procedures were recorded for each patient, for possible impact on sCD40L release. Patients were followed for one year following procedures for possible adverse cardiac events such as death, myocardial infarction and revascularization.
Results: Forty-nine patients received bare metal stent (BMS) and 40 patients received DES. There were no differences between BMS- and DES-implanted patients in terms of age, stent size and length, and delta sCD40L plasma levels. Delta sCD40L was correlated only with total implanted stent length (r=0.374, p<0.001). Delta sCD40L levels were divided into quartiles for better determination of the procedural parameters that are effective on biomarker release. Total stent length (p=0.008), stent size (p=0.038) and pre-dilatation procedure (p=0.034) were the statistically differing parameters between delta sCD40L quartiles. Although statistically non-significant, all three adverse events were observed in patients with the highest quartile (p=0.179).
Conclusion: Procedural sCD40L release did not differ between DES- and BMS-implanted stable coronary artery disease patients. Total implanted stent length, stent size and pre-dilatation procedure were the influential parameters on procedural sCD40L release.

Amaç: Akut iskemik inme tanısı alan ve damariçi yolla tedavi uygulanan hastalar ile ilgili ilk deneyimlerimizi sunmayı amaçladık.
Çalışma planı: Akut iskemik inme nedeniyle hastanemize başvuran ve mekanik trombektomi uygulanan ardışık 19 hastanın (7 kadın, 12 erkek; ort. yaş 61.4±12.5 yıl) demografik, klinik ve anjiyografik bulguları geriye dönük olarak değerlendirildi.
Bulgular: Başvuru sırasında ortalama NIHHS (National Institutes of Health Stroke Scale) skoru 19.5±5.6 idi. Olguların hepsinde orta serebral arter (11’inde proksimal, 8’inde distal) tam tıkalı idi. Yedi olguda hem kraniyum dışı hem de kranyum içi tıkanma (tandem oklüzyon) tespit edildi. Olguların 16’sında (%84) başarılı revaskülarizasyon sağlandı. İşlemden 24 saat sonra ortalama NIHHS skoru 8.4±8.2 idi. Üçüncü ayın sonunda ise olguların %60’ında modifiye Rankin skoru ≤2 idi. İki olguda (%11) işlem sırasında emboli distale kaydı. Hiçbir olguda semptomatik kafa içi kanama olmadı. Üç aylık takipte üç hasta hayatını kaybetti. Tüm hastalarda trombektomi işlemi Solitaire AB geri çekilebilir stent sistemi kullanılarak yapıldı.
Sonuç: İlk deneyimlerimiz, akut iskemik inmenin damariçi tedavisinin deneyimli girişimsel kardiyologlar tarafından ülkemizin birçok modern kateter laboratuvarlarında yüksek başarıyla uygulanabileceğini göstermektedir.

Objectives: We report our initial experience with thrombectomy devices in patients with acute ischemic stroke.;
Study design: Demographic, clinical, and angiographic findings of 19 consecutive patients (7 females and 12 males; mean age 61.4±12.5 years) with acute ischemic stroke were evaluated retrospectively.
Results: The mean initial National Institutes of Health Stroke Scale (NIHSS) score was 19.5±5.6. Middle cerebral artery was the occluded artery in all of the patients (proximal occlusion in 11, distal in 8 and tandem occlusions in 7 patients). Successful revascularization was achieved in 16 patients (84%). The mean NIHSS score was 8.4±8.2 at 24 hours after the procedure, and 60% of patients showed a modified Rankin scale score of ≤2 at 90 days. New occlusion by migrated emboli was observed in 2 (11%) cases. None of the patients had experienced post-procedural symptomatic intracerebral hemorrhage; 3 patients died during the three-month follow-up. In all patients, thrombectomy was performed with retrievable Solitaire AB stent system.
Conclusion: This single-center experience with mechanical thrombectomy devices demonstrated that high success rates can be achieved by experienced interventional cardiologists in equipped cath labs throughout the country.

Amaç: Bu çalışmada, koroner yavaş akım fenomeni (KYAF) olan hastalarda geleneksel ve doku Doppler ekokardiyografi ile ölçülen sol ventrikül sistolik ve diyastolik fonksiyon parametreleri kontrol grubuyla karşılaştırıldı.
Çalışma planı: Çalışmaya koroner anjiyografi sırasında KYAF saptanan 60 hasta (49 erkek; ortalama yaş 52.4±12.1) ve normal koroner arterler saptanan 30 gönüllü (21 erkek; ortalama yaş 50.2±12.1) alındı. Koroner yavaş akım fenomeni tanısı TIMI kare sayısı (TKS) yöntemiyle konuldu. Her bir koroner arterin TIMI kare sayısı TKS yöntemiyle hesaplandı. Gelenekselve doku Doppler ekokardiyografi ile sol ventrikülün sistolik ve diyastolik fonksiyonları değerlendirildi. Diyastolik fonksiyon parametreleri ile TKS bağıntısı araştırıldı.
Bulgular: Gruplar arasında bazal demografik ve laboratuvar sonuçları arasında anlamlı fark yoktu. TKS, KYAF grubunda yüksekti (p<0.001). Geleneksel ekokardiyografik incelemede sol ventrikül ejeksiyon fraksiyonu (EF), E/A oranı ve izovolemik gevşeme zamanı (IVRT) benzerdi (sırasıyla, %65.93±8.06 ve 66.63±5.96, 1.11±0.36 ve 1.22±0.33, 85±17 cm/sn ve 84±13 cm/sn, tüm p değerleri >0.05). Doku Doppler ile ekokardiyografik incelemede grupların Em, Am ve E/Em oranı benzer idi (sırasıyla, 7.0±2.1cm/s ve 7.4±1.7, 7.4±2.0 cm/sn, 7.0±1.4 cm/sn, 10±3 ve 10±1, tüm p değerleri >0.05). Sol inen koroner arterin (LAD) düzeltilmiş TKS (cLAD) ve ortalama TKS ile E/A oranı, DT, IVRT ve E/Em oranı arasında anlamlı bağıntı saptanmadı.
Sonuç: Çalışmamızda koroner yavaş akım fenomeni olan hastalardaki sol ventrikülün sistolik ve diyastolik fonksiyonlarının korunmuş olduğu saptandı.

Objectives: In this study, systolic and diastolic function parameters were measured with conventional and tissue Doppler echocardiography in coronary slow flow phenomenon (CSFP) patients and compared to those of a control group.
Study design: Sixty patients (49 male; mean age 52.4±12.1) in whom CSFP was detected during coronary angiography study and 30 volunteers with normal coronary arteries (21 males; mean age 50.2±12.1) were included in this study. CSFP was determined using the TIMI frame count (TFC) method. TIMI frame count was calculated in each coronary artery using the TFC method. Left ventricular systolic and diastolic function was assessed by conventional echocardiography and tissue Doppler imaging. TFC correlation between diastolic function parameters was measured.
Results: Baseline demographic and laboratory results did not differ significantly between the groups. TIMI frame counts were greater in the CSFP group compared to controls (p<0.001). Left ventricular ejection fraction (65.93±8.06% vs 66.63±5.96%), E/A ratio (1.11±0.36 vs 1.22±0.33), and isovolumetric relaxation time (IVRT) (85±17 cm/s vs 84±13 cm/s) measured with conventional echocardiography showed no significant difference between the two groups. Em (7.0±2.1 cm/s vs 7.4±1.7 cm/s), Am (7.4±2.0 cm/s vs 7.0±1.4 cm/s) and E/Em (10±3 vs 10±1) measured with tissue Doppler echocardiography showed no significant difference between the two groups. Corrected TIMI frame count for the left descending coronary artery (cLAD) and mean TFC were not correlated with the E/A ratio, deceleration time (DT), IVRT, or E/Em ratio.
Conclusion: Left ventricular systolic and diastolic functions were preserved in CSFP.

Koroner yavaş akım fenomeni (KYAF), normal veya normale yakın anjiyografik coroner arter varlığı ile beraber, distal koroner vasküler yatağın gecikmiş anjiyografik opasifikasyonu olarak tanımlanmıştır.

Koroner yavaş akım fenomeni (KYAF), normal veya normale yakın anjiyografik coroner arter varlığı ile beraber, distal koroner vasküler yatağın gecikmiş anjiyografik opasifikasyonu olarak tanımlanmıştır.

Amaç: Yeni geliştirdiğimiz ve patentini aldığımız, koroner işlemler sonrası mobiliteye izin veren, femoral artere ayarlanabilir bası uygulamaya yarayan kemerin (Anjiyobelt) etkinlik ve güvenilirliği araştırıldı.
Çalışma planı: Çalışmaya Ekim 2012 ve Nisan 2013 tarihleri arasında perkütan koroner girişim planlanan ardışık 189 hasta alındı. Kum torbası konulan grupta 96 hasta Anjiyobelt kullanılan grupta 93 hasta yer aldı. Femoral artere primer hemostaz sağlanana kadar elle bası uygulandı. Hemostaz sağlandıktan sonra 4-5 kilogramlık kum torbası veya Anjiyobelt yerleştirildi. Anjiyobelt’li hastaların ihtiyaç halinde mobilizasyonuna izin verildi. İşlem sonrası 24. saatte femoral bölgedeki yüzeyel morluklar görsel olarak, femoral arter Doppler ultrasonuyla hematom, psödoanevrizma ve arteriyovenöz fistül gibi komplikasyonlar değerlendirildi.
Bulgular: Hematom kum torbası konulan grupta daha fazla gelişti. Bir cm’den küçük hematomlar kum torbası grubunda 52, Anjiyobelt grubunda 25 hastada görüldü (p<0.0001). 1-5 cm arasındaki hematom ise kum torbasında beş hastada, Anjiyobelt grubunda ise üç hastada gelişti (p<0.0001). Çalışmamızda femoral arter psödoanevrizması dört hastada görüldü. Bunların ikisi Anjiyobelt kullanılan hasta diğer ikisi kum torbası konulan hastalardı (p=0.975).
Sonuç: Perkütan koroner girişim yapılan hastalarda Anjiyobelt klasik kum torbalarına göre hematom sıklığını önemli derecede azaltmaktadır. Diğer femoral bölge komplikasyonları bakımından da kum torbalarına benzer etkinlik ve güvenilirlikte olduğu görülmektedir. Bu hastaların en önemli sıkıntılarından olan hareket kısıtlanması da Anjiyobelt ile ortadan kaldırılmış olmaktadır.

Objectives: We aimed to investigate the efficacy and safety of a belt mechanism (anjiobelt), which we developed recently and patented, which allows mobility after coronary operations and the application of adjustable pressure to the femoral artery.
Study design: Between October 2012 and April 2013, 189 consecutive patients undergoing percutaneous coronary intervention electively or due to acute coronary syndrome were enrolled. There were 96 patients in the sandbag group and 93 patients in anjiobelt group. Manual compression was applied to the femoral artery until reaching primary homeostasis. Then, a 4-5 kilogram sandbag or anjiobelt was placed. Mobilization was allowed in case of need in the anjiobelt group. Twenty-four hours after the procedure, superficial bruising in the femoral region, hematoma, pseudo-aneurysm, and arteriovenous fistula, as femoral artery complications, were noted using Doppler ultrasound.
Results: Hematoma occurred more frequently in the sandbag group. Hematoma of <1 cm developed in 52 patients with sandbag and in 25 patients with anjiobelt (p<0.0001), while hematoma of 1-5 cm developed in 5 patients with sandbag and in 3 patients with anjiobelt (p<0.0001). Femoral artery pseudoaneurysm was seen in 4 patients (2 with anjiobelt, 2 with sandbag; p=0.975).
Conclusion: Anjiobelt significantly reduces the incidence of hematoma in comparison to conventional sandbag in patients undergoing percutaneous coronary intervention. Other complications of the femoral region in terms of efficiency and safety appear to be similar to those observed with sandbag. The main problems occurring in these patients due to absolute immobilization have been eliminated with the anjiobelt.

Amaç: Perkütan yolla atriyal septal defekt (ASD) kapatma işlemi yapılan hastaların kısa ve orta dönem takip sonuçları değerlendirildi.
Çalışma planı: Çalışmaya sekundum tip ASD tanısı konan 79 hasta (54 kadın, 25 erkek; ortalama yaş 26.2±17.2; dağılım 3-71) alındı. Tüm hastalar transtorasik ekokardiyografi (TTE) ve/veya transözefageal ekokardiyografi (TÖE) ile değerlendirildi. Perkütan kapatma için Amplatzer septal oklüder (ASO) cihazı kullanıldı. İşlem, 76 hastada lokal anestezi altında ve TTE eşliğinde yapılırken, kalan üç hastada ise genel anestezi altında TÖE eşliğinde yapıldı. Hastalar birinci, altıncı, 12. aylarda ve sonrasında yıllık olarak takip edildi. Ortalama takip süresi 13.5±6.6 ay idi.
Bulgular: Ortalama defekt çapı (TTE) 18.2±7.5 mm, ortalama balon ile gerilmiş çapı 20.7±8.04 mm, ortalama ASO cihaz çapı 22.7±8.5 mm idi. Ortalama işlem süresi 40.2±12.6 dakika, ortalama floroskopi süresi 10.9±4.1 dakika idi. İşlem, tüm hastalarda %100 başarıyla uygulandı. Başarılı işlem sonrası kalp tamponadı gelişen bir hasta acil ameliyata verildi. Ameliyat sonrası yedinci günde hasta kaybedildi. İki hastada işlem sonrası cerrahi girişim gerektiren cihaz embolizasyonu gözlendi. İşlemden hemen sonraki TTE incelemesinde; üç hastada minimal kalıntı geçiş izlenirken bir ay sonraki kontrollerde izlenmedi. Bir hastada bir ay sonraki kontrolde hafif perikart sıvısı, bir hastada ise altı ay sonraki kontrolde cihazın kötü yerleşimi (malpozisyonu) ve önemli kalıntı geçiş görüldü.
Sonuç: Çalışmamızın bulguları, ASD’nin perkütan yolla kapatılmasının düşük komplikasyon ve yüksek bir başarı oranı ile uygulanabileceğini ve takiplerde olguların çoğunda kısa ve orta dönemde kalıntı geçiş olmadığını göstermektedir.

Objectives: We aimed to evaluate the short- and mid-term results of patients with atrial septal defect (ASD) who were treated with percutaneous closure.
Study design: Seventy-nine patients with secundum ASD (54 female and 25 male; mean age 26.2±17.2; range 3 to 71] years) were included in this study. Patients were evaluated by transthoracic (TTE) and/or transesophageal echocardiography (TEE). Amplatzer septal occluder (ASO) was used in all patients. In 76 patients, the procedure was performed under local anesthesia with TTE, while in the other 3 patients, it was performed with general anesthesia with TEE. Patients were followed up at the 1st, 3rd, 6th and 12th months and annually thereafter. Mean follow-up time was 13.6±6.6 months.
Results: Mean diameter of ASDs was 18.2±7.5 mm and 20.7±8.04 mm during balloon dilatation, and mean diameter of implanted devices was 22.7±8.5 mm. Procedural time was 40.2±12.6 minutes and fluoroscopy time was 10.9±4.1 minutes. The procedure was successfully performed in all patients (100%). One patient with cardiac tamponade died seven days after cardiac surgery. In two patients, the implanted devices embolized to the pulmonary circulation. Residual flow was found in three patients immediately after the procedure, without residual shunts one month after closure. Mild pericardial effusion in one patient and significant residual shunt due to device malposition in another were discovered during the follow-up at 1 and 6 months, respectively, after the procedure.
Conclusion: Our findings showed that percutaneous closure of ASDs is successful in most patients with a low complication rate, and demonstrated that residual shunts do not develop in the majority of patients in the short- and mid-term.

Amaç: Obezitenin kalp yetersizliği riski ile ilişkili olduğu bilinmektedir. Semptomsuz sol ventrikül (SV) diyastolik fonksiyon bozukluğu kalp yetersizliği gelişmesi ile ilişkilidir. Çocuklarda kilo fazlalığının subklinik SV diyastolik fonksiyon bozukluğu ile ilişkili olup olmadığı belli değildir. Bu çalışmanın amacı kilolu çocuklarda SV kitle indeksi ve SV diyastolik fonksiyonları üzerine beden kütle indeksi (BKİ) ve bel çevresinin etkisini değerlendirmektir.
Çalışma planı: Çalışmaya normal kilolu (yaşa göre ayarlanmış BKİ: %15-85 arası) 91 ve fazla kilolu (yaşa göre ayarlanmış BKİ: %85-95 arası) 61 olmak üzere toplam 153 çocuk katıldı. İki boyutlu, M-Mode görüntüleme ile boyutlar ve çaplar ölçüldü. SV diyastolik fonksiyonu geleneksel ve doku Doppler görüntüleme ile değerlendirildi.
Bulgular: Kilolu çocuklarda yüksek yoğunluklu kolesterol düşük, sistolik ve diyastolik kan basıncı (KB), serum insülini, HOMA indeksi, trigliserit (TG), sol atriyum, aort ve SV çapları, SV duvar kalınlıkları, sol ventrikül kitlesi (SVK) ve sol ventrikül kitle indeksi (SVKİ) fazla idi. Mitral anülüs septal e’, septal e’/a’, lateral e’, lateral e’/a’, triküspit lateral anülüs e’ ve e’/a’ değerleri düşüktü. Mitral anülüs septal e’, lateral e’, triküspit lateral anülüs e’, mitral anülüs septal e’/a’, lateral e’/a’ ve triküspit lateral anülüs e’/a’ ile BKİ, bel çevresi, serum insülin düzeyi, HOMA indeksi, sistolik ve diyastolik KB arasında negatif korelasyon bulundu. SVKİ ile BKİ ve bel çevresi arasında pozitif korelasyon bulundu. Mitral anülüs septal e’, septal e’/a’, lateral e’, lateral e’/a’ için sadece BKİ öngördürücü olarak tespit edildi.
Sonuç: Normal kilolu çoçuklara kıyasla kilolu çocuklarda SV diyastolik fonksiyonlarında azalma vardır. Kilolu çocuklarda BKİ, SV diyastolik fonksiyonlarında azalma ile ilişkilidir.

Objectives: It is known that obesity is related to heart failure. Asymptomatic left ventricular diastolic dysfunction (LVDD) is associated with the development of heart failure. The relationship between subclinical LVDD and overweight in children is not clear. The purpose of this study was to evaluate the effect of body mass index (BMI) and waist circumference on left ventricular mass index (LVMI) and LVDD in overweight children.
Study design: A total of 153 children were enrolled in the study. Of these, 91 were normal weight (age-adjusted BMI: 15-85 percentile), and 62 were overweight (age-adjusted BMI: 85-95 percentile). After measuring two-dimensional and M-mode echocardiographic variables, left and right ventricle diastolic functions were assessed by conventional and tissue Doppler imaging.
Results: Compared to controls, overweight children had increased left atrium, aortic and left ventricular diameters, left ventricular wall thickness, LVM and LVMI, and septal mitral annulus e’, septal e’/a’, lateral e’, lateral e’/a’, lateral tricuspid annulus e’, and e’/a’ values. There were negative correlations between tissue Doppler diastolic parameters (septal mitral annulus e’, lateral mitral annulus e’, lateral tricuspid annulus e’, septal mitral annulus e’/a’, lateral mitral annulus e’/a’, and lateral tricuspid annulus e’/a’) and BMI, waist circumference, insulin, HOMA index, as well as systolic and diastolic blood pressure. Positive correlations were found between LVMI and BMI and between LVMI and waist circumference. BMI was found to be the predictor of decreased mitral anulus septal e’, septal e’/a’, lateral e’, lateral e’/a’.
Conclusion: Compared with normal-weight children, overweight children have decreased LV diastolic function. BMI is associated with a reduction in LV diastolic function in overweight children.

Akciğer kanseri oldugu bilinen 83 yaşında erkek hasta bulantı, presenkop ve tam atriyoventriküler (AV) blok ile acil servise getirildi. Beş gün önce sağ femoral venden yerleştirilmiş geçici pacemaker (PM) olmasına rağmen atropine cevap veren asistoli atakları oldu. Koroner anjiyografide koroner arterlerde kritik darlık görülmedi. Hasta sinus sendromu düşünülerek kalıcı PM konmasına karar verildi. İşlem sırasında subklaviya veni girişinde rehber tel brakiyosefalik venden superiyor vena kavaya (SVC) ilerletilemedi. Eş zamanlı sağ juguler venogram SVC tam tıkanıklığını gösterdi. Bilgisayarlı tomografi sağ akciğer üst lobunda SVC’ye baskı yapan büyük tümörü ortaya koydu. Benign ya da malign SVC sendromu olan olgularda PM yerleştirilmesinden önce özel önem ve dikkat gerektiğini anımsatmak istedik.

We report herein an 83-year-old gentleman with lung cancer who presented with nausea, complete atrioventricular (AV) block and presyncope. Despite a present temporary pacemaker, which had been inserted through the femoral vein 5 days previously, the patient had asystole attacks that resolved with atropine administration. Coronary angiography demonstrated no critical stenosis. Sick sinus syndrome was diagnosed, and permanent pacemaker implantation was decided. However, the guidewire could not be advanced into the superior vena cava (SVC). Right jugular venogram showed complete obstruction of the SVC. Subsequent computerized tomography also revealed its obstruction by a large lung tumor. Special attention should be given to patients with benign or malignant SVC syndrome before permanent pacemaker implantation.

Altmış bir yaşında kadın hasta giderek artan nefes darlığı ve çarpıntı şikâyetleri ile polikliniğimize başvurdu. Transtorasik ve transözofajiyal ekokardiyografi ile küçük boyutta atriyal septal defekt (ASD) (8x7 mm) saptandı. Holter monitörizasyonunda ise atriyum fibrilasyonu (AF) atakları görüldü. ASD’nin kapatılması tek başına aritmi riskini ortadan kaldırmayacağı için kriyobalon ile AF ablasyonu uygulandı. Birinci yıl kontrolünde sağ ventrikül boyut ve fonksiyonlarında iyileşme sağlandığı ve AF ataklarının önlendiği görüldü.

We report the case of a 61-year-old female who was admitted to our department with progressive dyspnea and palpitation. Transthoracic echocardiography and transesophageal echocardiography showed a small atrial septal defect (ASD, 8x7 mm). Paroxysmal atrial fibrillation (AF) was detected in Holter monitoring. As repair of ASD does not significantly reduce the risk of arrhythmias, cryoablation of AF was performed prior to ASD closure. On cardiac examination at one year, this combined intervention improved right ventricular function and prevented AF episodes.

Görünürde normal doğal kalp kapaklarının dördünü birden tutan enfektif endokardit göreceli olarak sık görülmeyen özellikle intravenöz ilaç kullanımı, yapısal kalp hastalığı ve bağışıklık sisteminin risk altında olduğu durumlarda bildirilen, ancak bu ortamlar dışında nadiren oluşan bir patolojidir. Olguların çoğunda Staphylococcus aureus birden fazla kalp kapağını tutan endokardite neden olmaktadır. Genellikle bakteriyel enfektif endokarditin sık görülen etkeni Enterococcus faecalis olmakla birlikte nadiren birden fazla kalp kapağının etkilenmesine neden olduğu bildirilmiştir. Burada E. faecalis’in normal doğal kalp kapaklarının dördünde endokardite neden olduğu bir hastaya ait seyrek görülen bir olgu raporu sunuldu. Tek kalp kapağını tutan endokarditle karşılaştırıldığında çoklu kalp kapağı hastalığının daha büyük bir sıklıkla kalp yetersizliği, perivalvüler komplikasyonlar ve kalp cerrahisi gereksinmesiyle ilişkili olması ve sonuçta tedavi, komplikasyon riski ve sonuçları etkilemesi nedeniyle hastalıklı kapakçıkların sayısı ve endokarditin yaygınlık derecesinin erkenden bilinmesi kritik önem taşımaktadır. Enfektif endokarditin görüntülenmesinde transtorasik ekokardiyografi yaygın biçimde kullanılan ilk tercih olmasına rağmen transözofajiyal ekokardiyografi daha duyarlı bir yöntem olup tutulumun yaygınlık derecesini değerlendirmede daha sık kullanılmalıdır. Yaygın valvüler tutulum tek başına tıbbi tedavinin uygulanmasına mani olmamakla birlikte, antibiyotiklere yanıt vermeyen, hemodinamik risk altında ve mekanik (kapak) komplikasyonları olan hastalar için cerrahi tedavi düşünülmelidir.

Quadruple valve infective endocarditis of apparently normal native valves is a relatively uncommon condition, reported particularly in the setting of intravenous drug use, structural heart disease and immunocompromised state, but its occurrence outside these settings is rare. Multiple valve endocarditis is caused by Staphylococcus aureus in the majority of cases. Although Enterococcus faecalis is a common cause of bacterial infective endocarditis overall, it is rarely reported to cause multiple valve involvement. The present case is one such rare report of a patient who had quadruple valve endocarditis of normal native valves, caused by E. faecalis. Compared to single valve endocarditis, multiple valve disease is associated more frequently with heart failure, perivalvular complications and need for heart surgery; hence, early recognition of the extent of disease and number of valves involved is crucial, as this in turn influences the management, risk of complications and outcomes. Transthoracic echocardiography is a widely used first-line tool in the imaging of infective endocarditis, but transesophageal echocardiography, which is more sensitive, should be used more frequently to assess the extent of involvement. Extensive valvular involvement alone does not preclude medical management, and surgical management should be considered only in those who do not respond to antimicrobials or in the case of hemodynamic compromise or mechanical complications.

Örgü koroner arter etiyolojisi bilinmeyen nadir bir doğumsal anomalidir. Elli üç yaşında erkek hasta altı aydır olan eforla göğüs ağrısı ve nefes darlığı şikayeti ile başvurdu. Hastanın elektrokardiyografi ve transtorasik ekokardiyografi bulguları normal idi. Dobutamin stres ekokardiyografide inferiyor duvarda iskemi saptanması üzerine yapılan koroner anjiyografide sağ koroner arterde (RCA) sinoatrial dal öncesi %80 darlık ve darlık sonrasında RCA’nın çok sayıda ince kanala ayrılıp kıvrımlı seyrettiği görüldü. Sol koroner arterde kritik olmayan lezyonlar mevcuttu. “Örgü” koroner arter tanısı konulan hasta tıbbi tedavi ile taburcu edildi.

Woven coronary artery is a rare congenital anomaly with an unknown etiology. A 53-year-old male presented with exertional chest pain and dyspnea for six months. Electrocardiogram and transthoracic echocardiography were in normal range. Dobutamine stress echocardiography revealed reversible ischemia in the inferior wall. Right coronary angiography showed an 80% stenosis before the sinoatrial branch and a twisting course of the right coronary artery lumen after it divided into multiple thin channels. Left coronary angiogram revealed noncritical lesions. A diagnosis of woven right coronary artery was considered, and he was discharged with medical therapy.

Spontan koroner arter diseksiyonu (SKAD) ani kardiyak ölüm ve akut koroner sendrom ile kendini gösteren nadir bir durumdur. Burada, çocukluk yaş grubunda daha önce tanımlanmamış olan göğüs ağrısı ile başvuran SKAD ile ilişkili akut ST-segment yükselmeli miyokart enfarktüsü tanısı konan 13 yaşında bir erkek olgu sunuldu. Koroner anjiyografide sol ön inen arterde, damarın distal kısmında geniş diseksiyon izlendi. Diseksiyon yapısı ve damar morfolojisi ve distal TIMI III akımı dikkate alınarak, hastaya konservatif tedavi ile yakın takip kararı verildi. Bu yazının amacı, çocuklarda kafeinli enerji içecekleri tüketimi ile ilişkili riskleri vurgulamaktır.

Spontaneous coronary artery dissection (SCAD) is a rare and uncommon case of sudden cardiac death and acute coronary syndrome. Herein, we present a 13-year-old boy with chest pain who was diagnosed with acute ST-segment elevation myocardial infarction associated with SCAD, possibly caused by the consumption of an energy drink, which has not been reported previously in the pediatric age group. On coronary angiography, the left anterior descending artery showed extensive dissection from the distal part of the vessel. Based on the morphology of the vessel with a dissection and TIMI flow grade III, it was decided to manage this patient conservatively with close follow-up. The aim of this report is to highlight the risks associated with the consumption of caffeinated energy drinks in children.

Perkütan mitral balon valvuloplasti (PMBV), kapak anatomisi uygun olan mitral darlıklı hastalarda tercih edilen bir tedavi yöntemidir. Ancak nadir de olsa aritmik komplikasyonlara neden olabilmektedir. Literatürde PMBV ile ilişkili ölüm oranı %1 olarak bildirilmiş olup işlem esnasında atriyoventriküler (AV) blok gelişen az sayıda olgu bildirilmiştir. Bu yazıda, romatizmal kaynaklı ciddi mitral darlığı olan, başarılı PMBV işleminden beş saat sonra Mobitz tip 2 AV blok ve ardından asistoli gelişen 53 yaşındaki kadın hasta sunuldu. Atropin ile sinüs ritmi sağlanan hastada gelişen aritminin, mitral kapaktaki kalsifik plaklar veya işlem esnasında balon şişirilirken yüksek basınca çıkılması nedeniyle iletim sisteminde meydana gelen hasar sonucu olabileceği düşünüldü. PMBV sonrası hastaların en az 24 saat yoğun bakım ünitesinde monitörize edilerek izlenmesi olası aritmik komplikasyonların zamanında tanınıp tedavi edilmesi için önemlidir.

Percutaneous mitral balloon valvuloplasty (PMBV) is the preferred treatment in mitral stenosis patients with appropriate valve anatomy, but it may cause arrhythmic complications rarely. In the literature, the mortality rate associated with PMBV has been reported as 1%, and a small number of patients developed atrioventricular block during the process. In this report, we describe a 53-year-old female patient with severe rheumatic mitral stenosis who developed Mobitz type 2 atrioventricular block and asystole after a successful PMBV operation. Sinus rhythm was achieved with atropine in this patient. It was thought that the arrhythmia resulted from calcified plaques on the mitral valve or from conduction system damage due to high balloon pressure during the process. For the recognition and treatment of possible arrhythmic complications, it is important to monitor patients in the intensive care unit for at least 24 hours after PMBV.

Ventrikül taşikardilerinin (VT) odak noktası endokardta, epikardta, veya nadiren ventrikül duvarının içinde olabilir. Epikart dokusunda oluşan VT’lerin prevalansı altta yatan organik kalp hastalığının türüne göre değişir. İskemik kalp hastalığı ve VT’si olan hastalarda bu prevalansın %20 ’nin altında, iskemik olmayan kardiyomiyopatilerde ise daha yüksek olduğu saptanmıştır. Perkütan teknik ile perikardın içine girilerek yapılan elektroanatomik haritalama epikardiyal VT’lerin kateter ablasyon yöntemi ile tedavilerini olanaklı hale getirmiştir. Epikardiyal VT’lerin 12 derivasyonlu EKG ile tanısı için birden fazla kılavuz yayımlanmıştır. İdiyopatik olan epikardiyal VT’ler nadir olmalarına karşın ablasyon ile kesin tedavileri olanaklıdır. Epikardiyal VT’nin kateter ablasyonu için kullanılan teknik ve hedefler endokardiyal taşikardilerde uygulananlardan farklı değildir. Ancak epikardiyal kateter ablasyonlarının komplikasyon riski daha yüksektir ve özellikle koroner arterlerin ve frenik sinirin korunması ve perikart tamponadının önlenmesi için tedbirler alınması gerekir.

In ventricular tachycardia (VT) arising in the myocardial tissue, the site of origin may be the endocardium, mid-myocardium or epicardium. The incidence of epicardial origin varies with the underlying heart disease, and is probably not more than 20% in ischemic heart disease and higher in non-ischemic cardiomyopathies. Percutaneous subxiphoid access to the pericardial space has enabled a non-surgical approach to catheter mapping and ablation of epicardial VT. Several algorithms are available for electrocardiographic recognition of epicardial origin. Idiopathic epicardial VTs are rare but may be curable by catheter ablation. The electrophysiologic principles guiding the mapping and ablation of epicardial VTs are similar to those used for endocardial VTs, but the biophysics of energy delivery may be different. Complications of the epicardial approach are also different from those of endocardial ablation, and specific precautions have to be taken to protect the coronary arteries and phrenic nerves and to avoid pericardial tamponade.

Unstable coronary artery plaque is the most common underlying cause of acute coronary syndromes (ACS) and can manifest as unstable angina, non-ST segment elevation infarction (NSTE-ACS), and ST elevation myocardial infarction (STEMI), but can also manifest as sudden cardiac arrest due to ischaemia induced tachyarrhythmias. ACS mortality has decreased significantly over the last few years, especially from the more extreme manifestations of ACS, STEMI, and cardiac arrest. This trend is likely to continue based on recent therapeutic progress which includes novel antiplatelet agents such as prasugrel, ticagrelor, and cangrelor.

Avrupa Ulusal Kardiyoloji Derneklerinin yayın organı olan dergilerin editörlerinin aldığı karar uyarınca Heart dergisinde yayımlanan yıllık Almanac serisi yazılarının tıpkıbasımı dergimizde de yayınlanmaktadır.

Important advances have been made in the past few years in the fields of clinical cardiac electrophysiology and pacing. Researchers and clinicians have a greater understanding of the pathophysiological mechanisms underlying atrial fibrillation (AF), which has transpired into improved methods of detection, risk stratification, and treatments. The introduction of novel oral anticoagulants has provided clinicians with alternative options in managing patients with AF at moderate to high thromboembolic risk and further data has been emerging on the use of catheter ablation for the treatment of symptomatic AF. Another area of intense research in the field of cardiac arrhythmias and pacing is in the use of cardiac resynchronisation therapy (CRT) for the treatment of patients with heart failure. Following the publication of major landmark randomised controlled trials reporting that CRT confers a survival advantage in patients with severe heart failure and improves symptoms, many subsequent studies have been performed to further refine the selection of patients for CRT and determine the clinical characteristics associated with a favourable response. The field of sudden cardiac death and implantable cardioverter defibrillators also continues to be actively researched, with important new epidemiological and clinical data emerging on improved methods for patient selection, risk stratification, and management. This review covers the major recent advances in these areas related to cardiac arrhythmias and pacing.