Kronik total koroner arter oklüzyonunun anjiyoplastisi subtotal lezyonlara göre daha düşük başarı ve daha yüksek restenoz oranına sahiptir. Bu çalışmada, kronik total koroner arter oklüzyonu tedavisinde magnum magnarail ve konvansiyonel anjiyoplasti yöntemlerinin başarı oranları ve komplikasyonları retrospektif olarak karşılaştırılmıştır. Çalışmanın materyelini kronik total koroner oklüzyonlu 71 hasta (6'sı kadın ve 61'i erkek; yaş ortalaması: 51.3±9.1 yıl) oluşturmuştur. Anamneze dayanarak total koroner arter oklüzyonu yaşı 3 aydan daha az olan (ortalama 55±25 gün) ve lezyonun anatomik özellikleri başarılı anjiyoplasti için uygun bulunan hastalar çalışmaya alınmışlardır. Koroner anjiyoplasti, 36 hastadaki 37 kronik total oklüzyonda konvansiyonel yöntem ile ve 35 hastadaki 35 kronik total oklüzyonda magnum magnarail yöntemi ile uygulanmıştır. İki grubun klinik ve koroner arteriyografik özellikleri (cinsiyet dağılımı, yaş ortalaması, stable ya da unstable angina pektoris ve geçirilmiş miyokard infarktüsü sıklığı, tutulan koroner arterlerin sayısı ve lezyon lokalizasyonu) birbirine benzerlik göstermekte idi. Konvansiyonel yöntem ile anjiyoplasti 37 lezyonun 28'inde (% 75.7) başarı ile uygulandı ve anjiyoplasti sonrası rezidüel darlık % 17.5±9 olarak bulundu. Magnum magnarail yöntemi ile 35 kronik total oklüzyondan 27'si (% 77.1) açıldı; rezidüel darlık % 18.8±8 idi. Her iki grup birlikte değerlendirildiğinde, başarı oranı % 76.4 ve rezidüel darlık % 18.1±9 olarak bulundu. Her iki grupta da işlem esnasında herhangi bir komplikasyon ortaya çıkmadı. Sonuç olarak,total koroner arter oklüzyonu tedavisinde magnum magnarail sistemi ve konvansiyonel koroner anjiyoplasti yöntemlerinden elde edilen bulgular arasında herhangi bir farkın bulunmadığı ve her iki yöntemin de seçilmiş hastalarda güvenle kullanılabileceği kanaatine varılmıştır.

Angioplasty of chronic total occlusion has lower success and higher restenosis rates when compared with subtotal lesions. This retrospective study was performed to compare the success and complication rates of conventional and magnum magnarail methods in patients who underwent coronary angioplasty for chronic total coronary artery occlusion. The material consisted of 71 patients (65 male, 6 female; mean age 51±9.1 years) with chronic total coronary artery occlusion. Patients with estimated occlusion age more than 3 months and with unfavorable anatomy for angioplasty were excluded from the study. Coronary angioplasties were performed by using the conventional method in 36 patients (37 lesions) and by Magnum Magnarail system in 35 patients (35 lesions). There were no differences between two treatment groups in respect to clinical characteristics (gender, age, stable and unstable angina, previous myocardial infarction) and coronary angiographic findings (diseased vessel and lesion distribution). The procedure was successful in 28 of 37 lesions treated by the conventional method (primary success rate 75.1 %; residual stenosis 18.8±8%). When results of both groups were assessed together, the procedures were successful in 55 of 72 total coronary artery occlusions and mean residual stenosis was found to be 18.1±9%. There were no complications with either method. It is concluded that the results of both the conventional and the Magnum Magnarail angioplasty methods in the treatment of chronic total coronary artery occlusion were similar and that both methods can be safely used in selected patients.

Stable angina pektoris (SAP) ve unstable angina pektoris (UAP)'li hastalarda miyokard hasarının olup olmadığını saptamak amacıyla 48'i UAP, 27'si SAP olmak üzere toplam 75 hasta çalışmaya alındı. Hastalardan CK, CK-MB, LDH, SGOT ve son zamanlarda klinik kullanıma giren, miyokard hasarını göstermede oldukça spesifik yeni bir marker olan kalbe özgü troponin T (cTnT) için kan örnekleri alındı. cTnT düzeyinin < 0.4 ng/ml olması normal olarak kabul edildi. Kontrol grubu olarak 14 sağlıklı gönüllü kullanıldı ve bu grupta cTnT değerleri normal olarak bulundu. Bununla birlikte, UAP'li hastaların % 60.4'ünde (29/48), SAP'li hastaların ise % 55.6'sında (15/27) cTnT değerleri normalin üzerinde bulundu. En yüksek cTnT değeri, UAP'li hastalarda 1.9 ng/ml, SAP'li hastalarda ise 1.2 ng/ml idi. Hastaların hepsinde CK, CK-MB, LDH ve SGOT değerleri normal bulundu. cTnT düzeyi yüksek çıkan hastaların 3'ünde hastanede yattığı dönem içinde akut miyokard infarktüsü gelişti. Çalışmamızın sonuçları, gerek SAP, gerekse UAP olarak kabul edilen hastaların önemli bir bölümünde küçük miyokard hücre hasarının geliştiğini göstermektedir. Bu hastalarda muhtemelen, rutin laboratuar yöntemleri ile ve klinik olarak saptanamayan mikroinfarktüsler olmaktadır. cTnT düzeyi yüksek çıkan bu grup hastalarda daha kötü prognozun eşlik edip etmediği incelenmelidir. cTnT ile bu hastaların önceden belirlenmesi ve revaskülarizasyon yönünden öncelikle değerlendirilmesi yararlı olabilir.

The aim of the study was to investigate whether or not myocardial damage develops in patients with stable angina pectoris (SAP) and unstable angina pectoris (UAP). We studied 75 patients comprising 48 with UAP and 27 with SAP. Blood samples were taken for CK, CK-MB, LDH, SGOT and cardiac troponin T (cTnT), a new cardiac-specific marker of myocardial damage that is recently in clinical use. The normal range for cTnT was accepted as 0.4 ng/ml. Fourteen healthy volunteers formed the control group in whom cTnT values were normal. However, cTnT was elevated in 29/48 (60%) patients with UAP, 15/27 (56%) patients with SAP. The highest value of cTnT was 1.9 ng/ml in patients with UAP, 1.2 ng/ml in patients with SAP. In none of the patients was CK, CK-MB, LDH or SGOT activity elevated. Three patients with an elevated level of cTnT developed acute myocardial infarction before discharge. In conclusion, the findings of our study suggest that a significant portion of patients with SAP and UAP develops small myocardial injury. These patients were not detected by current routine clinical and laboratory procedures. It remains to be shown whether a poorer prognosis may be expected in these patients, and cTnT may allow selection of patients who may benefit from early intervention.

19 dilate kardiyomyopatili (KMP) hastada fonksiyonel kapasite, pulmoner kapiller wedge basınç (PCWP), pulmoner arter basıncı (PAB) ile sol ventrikül diyastolik fonksiyonları arasındaki ilişki araştırıldı. Hastalar fonksiyonel kapasitelerine göre NYHA I-II (grup I) ve NYHA III-IV (grup II) olarak iki gruba ayrıldı. Tüm hastalara sağ kalp kateterizasyonu yapılarak PCWP ve PAB ölçüldü ve aynı gün içinde Doppler ekokardiyografi ile mitral diyastolik velosite kaydı yapılarak E velosite, E/A, E/A integral, isovolumik relaksasyon zamanı (IRZ), atriyal filling fraksiyonu (AFF), M-mode ekokardiyografi ile ejeksiyon fraksiyonu ölçüldü. Grup I'deki hastalarda grup II'ye göre E velosite düşük, A velosite yüksek, E/A düşük bulundu (p<0.05). Şiddetli MY (3-4/4°) olan hastalarda da hafif MY olan hastalara göre E velosite yüksek, A velosite düşük, E/A yüksek idi (p<0.05). Hastalarda PAB ile E/A arasında anlamlı korelasyon (r=0.68) bulundu. Ayrıca şiddetli MY olan 6 hastada da E/A ile PCWP arasında anlamlı korelasyon saptandı (r=0.86). Sonuç olarak dilate KMP'li hastalarda E/A oranı artmışsa, hastaların ağır kalp yetersizliğinde olduğu (NYHA III-IV) ve önemli mitral yetersizliği ( 3°/4°) bulunduğu tahmin edilebilir.

To determine whather a relationship exists, between left ventricular diastolic function and haemodynamics, Doppler indexes of left ventricular diastolic function in 19 patients with dilated cardiomyopathy and right heart pressures were measured. Patients were classified into two groups according to functional class. Group I consisted of 11 patients in NYHA functional Class I or II; group II included 8 patients in functional class III or IV. Left ventricular dimensions, ejection fraction, fractional shortening, left ventricular mass and mass index, E and A velocity, E/A, E/A integral, atrial filling fraction, isovolumic relaxation time (IRT) were computed from pulsed-wave Doppler and M-mode echocardiography. No difference was observed between groups in regard to age, heart rate and M-mode-echocardiogram-derived indexes of systolic function. Mean peak early velocity (E velocity) was higher, atrial velocity (A velocity) was lower, the ratio of early to late velocity (E/A) was higher in group II than in group I (p<0.05). Mean right atrial, pulmonary artery and pulmonary capillary wedge (PCWMP) pressures were measured higher in group II than in group I (p<0.05). A correlation (r=0.68) was observed between mean pulmonary artery pressure and E/A ratio in all patients. Mean PCWP also correlated significantly with E/A ratio in 6 patients with severe mitral regurgitation (r=0.86). In conclusion, the higher the E/A ratio in patients with dilated cardiomyopathy, the more severe heart failure and mitral regurgitation may be considered.

Tip I akut aort diseksiyonu nedeniyle asendan aort ve arkus aorta replasmanı yapılan 3 olguda operasyonda serebral dokuyu korumak, hava ve partikül embolisini önlemek amacıyla derin hipotermik sirkulatuvar arrest süresince retrograd serebral perfüzyon (RSP) uygulanmıştır. Postoperatif birinci günde hastaların hepsinin uyanık ve bilinçlerinin açık olduğu gözlenmiştir. Superior vena cavadan retrograd olarak perfüze edilen kandan ve karotis arter ağızlarından dönen venöz nitelikteki kandan yapılan oksijen satürasyonu ve glikoz ölçümleri derin hipotermik sirkülatuvar arrest sırasında da beyinin metabolik aktivitesinin devam etmekte olduğunu göstermektedir. Olgularımızda sirkulatuvar arrest sırasında karotis orifislerinden dönen kanda oksijen satürasyonu ve glikoz değerleri superior vena cavadan perfüze edilen kandan daha düşük olarak bulunmuştur. Bu tekniğin kolay uygulanabilir bir yöntem olduğu ve aort diseksiyonları ile arkus aorta anevrizmalarının cerrahi tedavisi sırasında beynin korunması açısından önemli avantajlar sağladığı kanısına varılmıştır.

Three patients underwent resection and graft replacement of ascending aorta and aortic arch for acute Type I dissection. Retrograde cerebral perfusion through the superior vena cava cannula was used as an adjunct to deep hypothermic total circulatory arrest. The underlying idea was to protect cerebral tissue and to prevent air and particulate embolism. On the first postoperative day, all three patients were found awake and conscious. Oxygen saturation and blood glucose determinations in blood perfused through the superior vena cava and in venous blood returning from the carotid orifices indicated that cerebral metabolic activity persisted even during deep hypothermic total circulatory arrest. Oxygen saturations and blood glucose levels were found lower in the blood, returning from the carotid orifices than the blood perfused through the superior vena cava. This technique seems as an easy procedure to apply and provides advantages during surgical treatment of aortic dissection and aortic arch surgery.

Bu çalışmanın amacı sağlıklı erişkinlerde sinyal ortalamalı (signal-averaged) EKG parametrelerini araştırmaktadır. Bu amaçla yakınması olmayan, kan basıncı, istirahat ve egzersiz elektrokardiyogramları ile Holter monitor kayıtları normal sınırlarda, yaş ortalaması 46.17±11.95 yıl olan 23'ü kadın, 31'i erkek 54 sağlıklı erişkin seçilmiştir. Sinyal ortalamalı EKG kayıtları Marquette Case 15 bilgisayarlı EKG sistemi ile yapılmıştır. Tetkik sırasında 265.3±24 vuru kaydedilmiş, bunların 256.8±15.4'ünün ortalaması alınmıştır. Çalışma grubunun sinyal ortalamalı EKG parametreleri şöyledir: 25-250 Hz'de QRS süresi 77.3±10.3 msan, filtre edilmiş QRS süresi (fQRS) 105±9.9, yüksek frekanslı düşük amplitüdlü sinyal süresi (HFLA) 20.7±6.7 msan, ortalama voltaj (RMS) 98.6±45.9 mV. 40-250 Hz'de fQRS 96.9±8.5 msan, HFLA 26.4±7.3 msan, RMS 61.5±32.6 mV; 80-250 Hz'de fQRS 84.5±9.2, HFLA 26.6±6.8 msan, RMS 31.4±16.9 mV. Bireylerin 1'inde (%1.9) 5, birinde (%1.9) 4, 3'ünde (%5.6) 3,7'sinde (%13) 2.12'sinde (%22.2) 1 geç potansiyel kriteri mevcuttu. Filtre edilmiş QRS süreleri erkeklerde anlamlı derecede uzundu (25-250 Hz'de p<0.001; 40-250 Hz'de p<0.0001; 80-250 Hz'de p<0.0001). Buna karşılık 25-250 Hz'de HFLA kadınlarda anlamlı derecede uzundu (p<0.007). Sonuç olarak sağlıklı insanlarda sinyal ortalamalı EKG parametrelerinde geniş bir değişkenlik olduğu, aritmiler ve ani ölüm riski taşıyan hastalarda geç potansiyellerin prediktif değerlerini saptamak açısından daha çok çalışmaya gerek olduğu kanısına varıldı.

The aim of this study is to investigate signalaveraged electrocardiogram (SAECG) parameters in healthy people. For this purpose, 54 people (23 women and 31 men, age 46.17±11.95 years) with no complaints, normal blood pressure and normal resting and exercise ECG's were evaluated. Holter recording were completely normal in all subjects. SAECG recordings were done by Marquette Case 15 computarized ECG system. A mean of 256.8±15.4 beats were averaged out of 265.3±24 detected beats. Mean unfiltered QRS duration (uQRS) was 77.3±10.3 msec. Mean filtered QRS duration (fQRS) was 105.9±9.9 msec, high frequency low amplitude signal duration (HFLA) was 20.7±6.7 msec, and root mean square voltage (RMS) was 98.6±45.9 mV at 25-250 Hz BF. At 40-250 Hz. BF, mean fQRS was 96.9±8.5 msec, mean HFLA was 26.4±7.3 msec, and mean RMS was 61.5±32.6 mV. Mean fQRS was 84.5±9.2 msec, mean HFLA was 26.6±6.8 msec, mean RMS was 31.4±16.9 mV at 80-250 Hz BF. One of our subjects (1.9%) fulfilled all of the five criteria and one another (1.9%) fulfilled four. In addition three subjects (5.6%) presented with three criteria, seven (13%) presented with two criteria and 12 people (22.2%) presented one late potential criterion. fQRS durations at all BF were significantly longer in men (p<0.0001, p<0.0001 and p<0.0001, respectively). On the other hand HFLA at 25-250 Hz BF was significantly longer in women (p<0.007). SAECG parameters in healthy subjects fitted normal distribution rules, but all parameters had wide skewness and kurtosis ranges. It is to be concluded that, the great variability observed at SAECG parameters of healthy people makes the sensitivity of SAECG in predicting sudden death controversial, and more studies are needed to rejudge the predictive value of SAECG in arrhythmias.

Sistolik fonksiyon bozukluğu olmayan 20 Behçet hastasının diyastolik fonksiyonları, pulsed Doppler ekokardiyografi kullanılarak, 19 sağlıklı kontrol grubu ile karşılaştırıldı. Behçet hastalarının mitral akımında, kontrol grubuna göre VTI E/VTI total, V zirve E ve V zirve E/A değerlerinde azalma, VTI A/VTI toal ve V zirve A değerlerinde artma olmakla birlikte hiçbiri istatistiksel olarak anlamlı bulunmadı. Triküspid akımında ise, Behçet'lilerde VTI E/VTI A, VTI E/VTI total ve V zirve E/A değerlerinde azalma, VTI A, VTI A/VTI total ve V zirve A değerlerindeki artış istatistiksel olarak anlamlı bulundu (5.7±1'e karşılık 4.6±1 cm, p<0.05). Böylece, Behçet hastalarında triküspid VTI A değeri hariç diyastolik fonksiyonlarda anlamlı bozulma saptanmadı.

By using pulsed Doppler echocardiography, diastolic functions of 20 patients with Behçet's disease without systolic dysfunction, were compared to 19 healthy subjects. In mitral flow, VTI E/VTI total, V peak E, V peak E/A were decreased, VTI A/VTI total, V peak A were increased in patients with Behçet's disease, but none to a statistially significant degree. In tricuspid flow, VTI E/VTI A, VTI E/VTI total and V peak E/A decreased, VTI A, VTI A/VTI total and V peak A diminshed in patients with Behçet's disease, but only an increase of VTI A was significant (5.7±1 vs 4.6±1 cm, p<0.05). Hence, significant diastolic dysfunction was not detected in patients with Behçet's disease except for a rise in tricuspid VTI A.

Bu çalışmada streptokinaz (SK) uygulanan 35 akut miyokard infarktüslü (AMI) hastada trimetazidinin (TMZ) sol ventrikül fonksiyonları ve infarkt alanına etkisi araştırıldı. 17 hastaya (grup A) gelişte 40 mg TMZ oral olarak verildi ve sonra 3x20 mg/gün devam edildi. Diğer 18 hasta (grup B) kontrol grubu olarak alındı. Hastalara 5. gün, 1. ay ve 3. ayda ekokardiyografi ve radyonüklid ventrikülografi yapıldı. AMI'nin 10. günü her grupta 15'er hastaya koroner anjiyografi uygulandı. Her iki grupta yaş, cinsiyet, aterosklerotik risk faktörleri ve eski miyokard infarktüsü açısından fark yoktu. Angina başlangıcından SK uygulanana kadar geçen süre grup A'da 3.1±1.5 saat, grup B'de 3.1±1.3 saatti. AMİ tokalizasyonları, AMI sonrası ritm, ileti kusurları ve kalp yetersizliği de (grup A % 11.7, grup B % 5.5) her iki grupta anlamlı farklılık göstermiyordu. Anjiyografik olarak koroner arter hastalığının yaygınlığı da her iki grupta benzer oranlardaydı. Ekokardiyografide ortalama duvar hareketleri skor indeksi grup A'da, erken dönem 6.7±3.4, 1. ayda 4.1±3.7, 3. ayda 2.6±2.7 iken grup B'de sırasıyla 4.7±2.3, 3.2±1.8, 2.6±2.2 olup iki grup arasında anlamlı fark bulunmadı. Ejeksiyon fraksiyonu radyonüklid ventrikülografi yöntemiyle hesaplandı. Grup A'da anterior infarktüslü hastalarda, erken dönem %28±13, 1. ayda % 31±17, 3. ayda % 37±17; grup B'de sırasıyla % 29±8, % 35±9, % 36±9 bulundu. İki grup arasında anlamlı fark yoktu. İnferior infarktüslü hastalarda grup A'da, erken dönem % 46±4, 1. ayda % 53±4, 3. ayda % 55±1; grup B'de sırasıyla % 46±6, % 52±5. % 53±4 olarak saptandı. Gerek anterior gerekse inferior infarktüslerde EF erken dönem, 1. ay ve 3. ay anlamlı fark göstermedi. Sonuçta trombolitik tedavi ile birlikte uygulanan TMZ'nin AMI'li hastalarda sol ventrikül fonksiyonları üzerine bir etkisi olmadığı kanısına varıldı.

We investigated the effect of trimetazidine (TMZ) on left ventricular function and infarct size in 35 acute myocardial infarction (AMI) patients to whom streptokinase (SK) was administered. Seventeen (group A) were given 40 mg TMZ orally on admission and then continued with a dose of 20 mg three times a day. The other eighteen patients (group B) served as the control group. Early stage (in the first five days) and follow up (1st and 3rd month) echocardiography and radionuclide ventriculography (RNV) were carried out. Coronary angiography was performed in 30 patients (15 from each group) on the 10th day of AMI. There was no difference in age, sex, atherosclerotic risk factors and old myocardial infarction between the groups A and B. Average angina period was 3.1±1.5 h in group A and 3.1±1.3 h in group B before SK administration was iniated (NS). Localization of AMI, rhythm and conduction disturbances and heart failure did not show any significant difference in group A and B. The number of diseased vessels and extension of lesions were also similar in each group. Wall motion score index was estimated with echocardiography. It was 6.7±3.4 at the early stage, 4.1±3.7 (1st month), 2.6±0.7 (3rd month) in group A. and group B it was 4.7±2.3, 3.2±1.8, 2.6±2.2, respectively. Ejection fraction (EF) was determined with RNV. In patients with anterior infarction in group A, EF was 28±13% (early stage), 31±17% (1st month) 37±17% (3rd month); in group B it was 29±8%, 35±9%, 36±9%, respectivel (NS). In patients with inferior infarction in group A. estimated EF was 46±4% (early stage), 53±4% (1st month), 55±1% (3rd month); in group B it was 46±6%, 52±5%, 53±4, respectively (NS). Also, there was no significant difference between the estimated EF values at the early stage, in the first and third months in both groups of patients with anterior and inferior MI. In conclusion, TMZ appeared to have no effect on left ventricular function in the early phase of AMI in patients treated with thrombolytic agents.

Atrial septal defekt (ASD) saptanan 9 erişkin hastada transtorasik (TTE) ve transözofajial (TÖE) renkli Doppler ekokardiyografi ile manyetik rezonans görüntülemenin (MRI) tanısal değeri araştırıldı. Ekokardiyografik olarak ASD, 8 hastada TÖE ile saptanırken, TÖE'yi tolere edemeyen 1 hastada ise TTE ile tespit edildi. MRI ile 8 hastanın 7'sinde ASD saptandı. Kalp kateterizasyonu ve TÖE ile ASD tespit edilen 1 hastada MRI ile ASD izlenemedi. Sonuç olarak, TTE ile birlikte TÖE'nin sekundum tip ASD tanısında MRI'a göre daha iyi bir yöntem olduğu saptandı.

We investigated the role of transthoracic (TTE) and transesophageal (TEE) 2-dimensional color Doppler echocardiography and magnetic resonance imaging (MRI) in the diagnosis of atrial septal defect (ASD) in 9 adult patients with ASD. The diagnosis was confirmed by TEE in 8 patients and by TTE in 1 patient who did not tolerate TEE. MRI showed ASD in 7 of 8 patients. MRI failed to show ASD in 1 patient who was diagnosed as ASD by cardiac catheterization and TEE. We conclude that TTE coupled with TEE is superior to MRI in the diagnosis of ostium secundum type of ASD.

Marfan sendromu konnektif dokuyu tutan, otozomal dominant geçişli bir hastalık olup iskelet sistemi, oküler sistem ve kardiyovasküler sistemde major klinik bulgulara sahiptir. Marfan sendromlu hastalarda yapılan çeşitli çalışmalar kardiyovasküler sistemde tutuluşun çıkan aortanın anevrizmal dilatasyonu, aort yetersizliği, aort diseksiyonu, mitral valv prolapsusu ve mitral yetersizliği gibi ögeleri olabileceğini göstermiştir. Bu lezyonlar 30 ile 50 yaş arasındaki Marfanlılarda ölüm nedenlerinin % 90'ından fazlasını oluşturmaktadır. Bu çalışmada kardiyovasküler sistem tutuluşu bulunan 7 Marfan sendromu hastası ele alınmıştır. Hastalar aort kökünün kompozit valv greft ile replasmanı, mekanik protez ile aort valv replasmanı ve mekanik protez ile mitral valv replasmanı gibi cerrahi yöntemlerle tedavi edilmişlerdir. Postoperatif takipleri 2 ay ile 4 yıl arasında değişmektedir.

Marfan syndrome's major manifestations involve the skeletal, ocular and cardiovascular systems. Multiple studies in patients with Marfan syndrome indicated that cardiovascular involvements may produce aneurysmal dilatation of the ascending aorta, aortic valvular regurgitation, aortic dissection, mitral valve prolapse and mitral regurgitation. These lesions are responsible for over 90% of deaths often in the third through fifth decades of life in patients with Marfan syndrome. In this paper 7 patients with Marfan syndrome, who underwent cardiovascular evaluation, were treated by combined composite valve graft replacement of the aortic root (5 patients), mechanical valve prosthesis replacement of the aortic valve and mitral valve replacement with mechanical valve prosthesis (one patient each). Patient follow-up ranged from 2 months to 4 years during which one patient died due to valve thrombosis 9 months postoperatively.

Apo E izoformlarının ateroskleroza neden olan risk faktörlerinden biri olması ve Tip III Hiperlipoproteinemili (HLP) hastaların % 90'nın apo E2/2 homozigot bireyler olmaları apo E geno ve fenotiplemeye olan ilginin artmasına sebep olmuştur. Anolipoprotein E lipoproteinlerin reseptörlerine bağlanmasında ligand görevi yaparak lipoprotein metabolizmasında önemli bir rol oynar. Ana formu E3 olan apo E'nin E2 ve E4 sık rastlanan variyantları normal kişiler arası görülen lipid ve lipoprotein düzeyleri farklılıklarında etkili olmaktadır. E2 ve bir düzine kadar seyrek rastlanan apo E variyantı düşük dansiteli lipoprotein reseptörüne bağlanma bozukluğu göstermekte ve Tip III hiperlipoproteinemiye neden olmaktadır.

Apo E isoforms are one of the many risk factors of atherosclerosis. About 90% of Type III hyperlipoproteinemia patients are known to be apo E2/2. Apo lipoprotein E has a vital role in the metabolism of lipoproteins by acting as a ligand in receptor binding. Variants of apo E are responsible for the variance of lipid and lipoprotein levels between individuals. Most common form of apo E is E3 and the most common variants are E4 and E2. There are about a dozen of rare variants of apo E that have receptor binding defects and as a result cause Type III hyperlipoproteinemia and premature atherosclerosis.

Perikard hastalıkları akut ve kronik ciddi problemlerden oluşmaktadır. Perikard hastalıkları klinik olarak, asemptomatik olduğu kadar hayatı tehdit eden durumda da karşımıza çıkar. Perikard hastalıkları benign ve malign perikard efüzyonları, tamponad, kontriktif perikardit ve perikard kistlerini içermkektedir. Bu hastalıkların tedavisi uygun bir cerrahi girişim gerektirmektedir. Cerrahi tedavide amaç, en düşük morbidite ve mortalite ile efüzyonu ortadan kaldırmak, kesin tanı koymak ve efüzyonun tekrarlanmasını veya konstriktif perikardit gelişimini önlemektir. Cerrahi girişim olarak subksifoid rezeksiyon, median sternotomi, anterolateral torakotmi veya torakoskopik bir yaklaşım yapılır. Torakoskopi konstriktif perikardit tedavisinde endike değildir. Bununla beraber, semptomatik perikard kistlerinin torakoskopik rezeksiyonu konvansiyonel açık torakotomilere uygun bir alternatiftir. Günümüzde perikard cerrahisine torakoskopik tekniklerin girmesiyle bu alanda bazı hastalıkların tedavisine yeni gelişmiş bir metod sunulmuştur. Bu yazıda, perikard hastalıklarında günümüzde kullanılan tekniklere bakışla torakoskopinin rolü gözden geçirildi.

Pericardial diseases consist of acute and chronic serious problems. The presentation of these conditions clinic ally varies from asymptomatic to life-threating problem. They include benign and malignant pericardial effusions, tamponade, constrictive pericardial disease, and pericardial cysts. Management of these conditions frequently requires agressive therapy, often in the form of surgical intervention. The goals of surgical therapy are to relieve the effusion, make a definitive diagnosis, and prevent recurrence of the effusion or development of constrictive pericarditis, with the lowest morbidity and mortality. The surgical options include a subxiphoid resection, median sternotomy, anterolateral tho racotomy, or a throcoscopic approach. Thoracoscopy is not indicated for use in pericardiectomy for constrictive pericarditis. Nevertheless, thoracoscopic resection of symptomatic pericardial cysts offers a viable alternative to traditional open thoracotomies. The recent introduction of thoracoscopic techniques for surgery of the pericardium offers a new and potentially improved method to treat some these problems. In this article, the overview of the current therapy of pericardial diseases and the role of thorcoscopy in their management, have been reviewed a discussion.

Akut miyokard infarktüsünün uen ciddi komplikasyonlarından olan ventriküler septal rüptürlerin daha az oranda görülen posterior yerleşimli tipi, mortalite açısından daha riskli kabul edilmektedir. İnferior miyokard infarktüsünden sonra posterior ventriküler septal rüptür gelişen iki olgumuzda; yapılan tetkiklerle pulmoner/sistemik akım oranı ilk olguda 2.1, ikinci olguda 2.8 olarak saptandı. Koroner anjiyografide; iki hastada da üç damar lezyonu saptandı ve her ikisine de intraaortik balon pompası uygulandı. Operasyonda aortokoroner bypass ve çift yama tekniği ile onarım uygulanan olgulardan ilki peroperatif düşük debi nedeniyle kaybedildi. İkinci olguda ise postoperatif fonksiyonel kapasitede belirgin düzelme sağlandı. Biz bu yazıda, inferior miyokard infarktüsünden sonra posterior ventriküler septal rüptür gelişen iki olgumuzda tanı ve tedaviyi son çalışmalar ışığında sunmak istedik.

The postinfarction ventricular septal rupture is one of the most serious complication of acute myocardial infarction. Posterior ventricular septal rupture occurs less commonly and has a higher mortality rate. Two patients (61 year-male and 70 year-male) who have been diagnosed as postinfarction septal rupture at the posterior site of the ventricle, were evaluated; pulmonary/systemic blood flow rations were 2.1 and 2.8 respectively. Coronary angiographic revealed three-vessel disease for both of cases. After the intraaortic balloon pump management both of the patients underwent repair of the ventricular septal rupture and coronary artery bypass graft operation. In this report, we evaluated two patients with postinfarct posterior ventricular septal rupture in the light of recent studies.