Amaç: İntraaortik balon pompasının (İABP) kardiyak yoğun bakım ünitesi (KYBÜ) hastalarındaki kalp pompa yetersizliğinde farmakolojik tedaviye ek destek tedavisi olarak kullanılması kabul görmüş bir uygulamadır. Kardiyak yoğun bakım ünitesine kabul edilen İABP takılmış akut koroner sendromlu hastaların klinik özellikleri ve hastane içi sonuçları hakkında literatürde ülkemiz hakkında sınırlı veri vardır. Çalışmamızda bu akut koroner sendromlu hastaların klinik özelliklerini ve sonuçlarını incelemeyi amaçladık.
Yöntemler: Eylül 2014 ile Mart 2017 arasında KYBÜ’ye kabul edilen hastaların verileri geriye dönük olarak incelendi. Veriler kliniğimizin KYBÜ elektronik veri tabanından elde edildi. İntraaortik balon pompası takılan 142 hasta çalışmamızda değerlendirildi. Perkütan koroner girişimi takiben, tüm hastalar İABP takılması sırasında kardiyojenik şoktaydı.
Bulgular: Hastaların ortalama yaşı 63.0±9.7 idi ve %66.2’si erkekti. Çalışma grubunun hastane içi mortalitesi %54.9 idi. Hastalar hastanedeki içi mortalitelerine göre hayatta kalanlar ve hayatını kaybedenler olmak üzere ikiye ayrıldı. Tek değişkenli analizdeki parametrelerin kullanımı ile yapılan çok değişkenli analizde ejeksiyon fraksiyonu, perkütan girişim sonrasında TIMI ≤2 akım olması, kronik böbrek yetersizliği, serum laktat ve glukoz düzeyleri hastane içi mortalitenin bağımsız öngördürücüleri olarak saptandı.
Sonuç: Akut koroner sendromlu hastalarda İABP desteğine rağmen mortalite yüksektir. Başvuru parametrelerine göre mortalite bakımından yüksek riskli olarak belirlenmiş hastalar diğer mekanik destek cihazları ile tedavi edilmelidir.

Objective: An intra-aortic balloon pump (IABP) is a mechanical support device that is used in addition to pharmacological treatment of the failing heart in intensive cardiac care unit (ICCU) patients. In the literature, there are limited data regarding the clinical characteristics and in-hospital outcomes of acute coronary syndrome patients in Turkey who had an IABP inserted during their ICCU stay. This study is an analysis of the clinical characteristics and outcomes of these acute coronary syndrome patients.
Methods: The data of patients who were admitted to the ICCU between September 2014 and March 2017 were analyzed retrospectively. The data were retrieved from the ICCU electronic database of the clinic. A total of 142 patients treated with IABP were evaluated in the study. All of the patients were in cardiogenic shock following percutaneous coronary intervention, at the time of IABP insertion.
Results: The mean age of the patients was 63.0±9.7 years and 66.2% were male. In-hospital mortality rate of the study population was 54.9%. The patients were divided into 2 groups, consisting of survivors and non-survivors of their hospitalization period. Multivariate analysis after adjustment for the parameters in univariate analysis revealed that ejection fraction, Thrombolysis in Myocardial Infarction flow score of ≤2 after the intervention, chronic renal failure, and serum lactate and glucose levels were independent predictors of in-hospital mortality.
Conclusion: The mortality rate remains high despite IABP support in patients with acute coronary syndrome. Patients who are identified as having a greater risk of mortality according to admission parameters should be further treated with other mechanical circulatory support devices.

Amaç: Aort darlığı olan hastalarda, sol ventrikül (SV) ardyükündeki artışa bağlı olarak SV geometrisi değişir. Bununla beraber normal SV ejeksiyon fraksiyonuna (EF) rağmen subklinik miyokart işlev bozukluğu gelişebilir. Bu çalışmada, SVEF’si normal olup ciddi aort darlığığı bulunan hastalarda strain görüntüleme yöntemi, speckle tracking ekokardiyografi (STE), ile subklinik SV sistolik işlev bozukluğu araştırıldı ve aort darlığının derecelendirilmesinde kullanılan yeni parametreler ile ilişkisinin değerlendirilmesi amaçlandı.
Yöntemler: Çalışmaya, başka kardivasküler hastalığı olmayan ve LV EF’si normal (≥%60) 45 semptomsuz ileri aort darlıklı hasta ile yaş ve cinsiyet açısından benzer 25 sağlıklı katılımcı alındı. Geleneksel ekokardiyografi (EKO) ve STE yöntemlerinin yanısıra, “energy loss index”, valvuloarteriyel empedans, sistemik arteriyel kompliyans gibi yeni parametreler de kullanıldı.
Bulgular: Sol ventrikül diyastol sonu ve sistol sonu çapları ve SV EF her iki grupta benzer bulundu. Subklinik ventrikül işlev bozukluğunun bir göstergesi olarak, SV longitudinal pik sistolik strain (%10.66±1.15 ve %19.66±2.62, p=0.0001) ve strain rate (0.32±0.07 1/s ve 1.85±0.32 1/s, p=0.0001) değerleri, hasta grubunda kontrol grubuna göre belirgin olarak bozulmuştu. Sol ventrikül strain/strain rate değerleri ile “energy loss index” arasında anlamlı pozitif korelasyon saptandı (sırasıyla, r=0.45, p=0.002; r=0.55, p=0.0001).
Sonuç: Aort darlığı olan hastalarda, korunmuş EF’ye rağmen subklinik SV sistolik işlev bozukluğu görülebilir. Strain görüntüleme-bazlıı yeni ekokardiyografi teknikleri, bu hastalarda miyokardın sistolik işlevlerindeki bozulmayı erken dönemde saptayarak ek veri sağlayabilir.

Objective: In patients with aortic stenosis (AS), the left ventricular (LV) geometry changes due to the increased LV afterload. However, subclinical myocardial dysfunction can develop despite a normal LV ejection fraction (EF). This study was an investigation of subclinical LV systolic dysfunction in patients with severe AS with a normal LV EF using a strain imaging method, speckle-tracking echocardiography (STE), and an evaluation of its correlation with novel indices to assess the severity of AS.
Methods: A total of 45 asymptomatic patients with severe AS and 25 age- and sex-matched controls without any cardiac disease and with preserved LV EF (EF ≥60%) were studied. In addition to performing conventional echocardiography and STE-based strain imaging, novel indices (energy loss index [ELI], valvulo-arterial impedance, systemic arterial compliance) were also measured.
Results: The LV EF, and the LV end-diastolic and end-systolic diameters were similar in the 2 groups. The LV longitudinal peak systolic strain (10.66±1.15% to 19.66±2.62%; p=0.0001) and strain rate (0.32±0.07 s−1 to 1.85±0.32 s−1; p=0.0001) were significantly impaired in the study patients compared to the controls, demonstrating subclinical ventricular systolic dysfunction. A significant positive correlation was observed between the ELI and the LV strain/strain rate (r=0.45, p=0.002; r=0.55, p=0.0001, respectively).
Conclusion: Patients with severe AS develop subclinical LV systolic dysfunction, despite a preserved EF. Novel strain imaging-based echocardiographic techniques may provide additional data that can detect early myocardial systolic deterioration in these patients.

Amaç: Amacımız, 2015 yılında oluşturulmuş olan Türk Hipertansiyon Uzlaşı Raporu önerilerinin, antihipertansif seçiminde ne ölçüde uygulanmış olduğunu ortaya koymak, hekimlerin dikkatlerini uzlaşı raporuna ve tedavi seçimlerine çekmektir.
Yöntemler: Çalışmaya 3. basamak sağlık kuruluşuna hipertansiyon tanısı ile başvuran 1000 hasta alındı. Hastaların son bir yıldır kullanmış olduğu antihipertansif ilaçları, yaşları, cinsiyetleri ve kronik hastalıkları tespit edildi. Uygulamalar uzlaşı raporunun önerileri ile karşılaştırıldı.
Bulgular: Örneklemimizin yaş ortalaması 62±11 olup 623’ü (%62.3) kadın, 377’si (%37.7) erkekti. Anjiyotensin reseptör blokerleri (ARB) + diüretik kombinasyonu en çok tercih edilen reçete şeklini oluşturmaktaydı. En sık kullanılan ilaç grubu birinci sırada %58.7 ile diüretikler, ikinci sırada %48.8 ile ARB’lerdi. Fakat, monoterapide kalsiyum kanal blokerleri (KKB) %19.2 ile en sık kullanılan ilaç grubunu oluşturmaktaydı. Yaşlı hasta grubunda raporda önerildiği gibi çoğunlukla diüretik (%63.6) kullanılmıştı. Ancak beta blokerlerin kullanım oranı %49.1 ile beklenenin üzerinde bulundu. Diyabetik grupta %60.7’lik tercih oranıyla diüretikler birinci sırada yer alırken, ARB’ler %51.1 ile ikinci, KKB’ler %45.2 ile üçüncü sırada yer almaktaydı. Anjiyotensin dönüştürücü enzim (ACE) inhibitörleri ise %34.6 ile beşinci sırada yer alıyordu. Fakat diyabetik hastalar için ACE inhibitörleri ile ARB’leri “renin anjiotensin sistemi (RAS) blokerleri” adı altında topladığımızda, RAS blokerleri tercih sıralamasında en üst sıraya çıkmakta ve diüretikler ikinci sıraya gerilemektedir. Koroner arter hastalığı olan grupta genel olarak rapor ile uyumlu tedaviler verilmiş iken, diüretik kullanımı beklenenin üzerindeydi. Kronik böbrek hastalığı olan 160 hastanın 124’ünde RAS blokeri seçildiği tespit edildi. Bu durumda, kronik böbrek hastalığı olan hastalar için seçilen tedaviler, raporla uyumlu görünmektedir.
Sonuç: Raporun önerdiği şekilde hasta bazında kişiselleştirilmiş tedavi uygulamalarının varlığına rağmen, hala özel hasta gruplarında dikkat edilmesi gereken öneriler bulunmaktadır.

Objective: The aim of this study was to determine how often the recommendations of the Turkish Hypertension Consensus Report are followed, and to draw attention to the report.
Methods: The demographic information of 1000 patients diagnosed with hypertension and the details of the antihypertensive medications prescribed at the outpatient service of a tertiary care hospital were recorded, and the data were compared with the recommendations of the report.
Results: The mean age of the patients was 62±11 years. In all, 623 (62.3%) of the 1000 patients were women, and 377 (37.7%) were men. A combination of an angiotensin II receptor blocker (ARB) and a diuretic was the most frequently observed prescription. A diuretic was the most used antihypertensive drug (58.7%), followed by an ARB (48.8%). However, as a monotherapy, a calcium channel blocker (CCB) was the most commonly used antihypertensive drug (19.2%). The most frequently used antihypertensive drug group in older patients was diuretics (63.6%), as proposed in the report. Beta blockers (49.1%) were used more often than expected. For the diabetic group also, a diuretic (60.7%) was the most frequently used antihypertensive drug, followed by an ARB (51.1%) and a CCB (45.2%). Angiotensin-converting enzyme (ACE) inhibitors (34.6%) were the fifth most preferred antihypertensive drug class. However, when ACE inhibitors and ARBs were considered as a single group, known as renin-angiotensin system (RAS) blockers, these RAS blockers were the most prescribed antihypertensive drug class, followed by diuretics. In the group of patients with coronary artery disease, treatment was found to be generally consistent with the report, but the use of diuretics was greater than expected. Lastly, 124 of 160 patients who had chronic kidney disease were given RAS blocker therapy, which was in line with the consensus report recommendations.
Conclusion: Antihypertensive therapies were individualized, as suggested by the consensus report. However, there are proposals still to be considered in special patient groups.

Amaç: Bipolar bozukluğu (BB) olan bireylerde, mortalitenin başlıca nedeni olan kardiyovasküler hastalıklar sıkça görülmektedir. Klinikçiler kardiyovasküler riski öngörmek için lipit profili de dahil olmak üzere rutin laboratuvar testlerini kullanmaktadırlar. Rutin testlerin yanında, lipit parametrelerinin çeşitli oranlamalarıyla hesaplanan aterojenik plazma indeksi (APİ) de, yüksek riskli grupları değerlendirmek için kullanılan yeni ve hassas bir parametredir. Bildiğimiz kadarıyla çalışmamız bipolar bozukluğun farklı evrelerinde APİ yoluyla kardiyovasküler riski değerlendiren ilk çalışmadır.
Yöntemler: Çalışmamızın grupları, BB tanılı ve manik, depresif veya ötimik dönemde olan hastalar ile yaş-cinsiyet eşleştirilmiş sağlıklı kontrollerden oluşmaktadır. Tüm katılımcılar için lipit profili incelendi ve APİ log (TG / HDLc) parametresi hesaplandı. Anlamlılık düzeyi p<0.05 olarak belirlendi.
Bulgular: Manik atakta olan 44, depresif dönemde 35, ötimik dönemde 42 BB’li hasta ve yaş, cinsiyet ve sigara içme durumu eşleştirilmiş 41 sağlıklı bireyden oluşan kontrol grubu çalışmaya alındı. APİ düzeyleri gruplar arasında anlamlı fark gösterdi (p=0.009). Grupların ikili karşılaştırmalarında, depresif hastaların APİ düzeyi manik, ötimik ve kontrol gruplarına göre anlamlı derecede yüksekti (sırasıyla, p=0.013, p=0.048 ve p=0.021). APİ düzeyleri vücut kitle indeksi, bel çevresi, metabolik sendrom varlığı, toplam kolesterol, düşük yoğunluklu lipoprotein, trigliserit düzeyleri ile pozitif yönde ve yüksek yoğunluklu lipoprotein düzeyi ile negatif korelasyon gösterdi.
Sonuç: Çalışmamızda depresif dönemdeki BB’li hastalarda kardiyovasküler risk artışı saptandı. APİ’nin diğer geleneksel kardiyovasküler risk faktörleri ile anlamlı korelasyon göstermesi, yüksek riskli BB’li bireyleri tanımlamak için APİ’nin lipit parametrelerinin tek tek ölçülmelerinden daha yararlı olabileceğini göstermektedir.

Objective: Individuals with bipolar disorder (BD) frequently suffer from cardiovascular disease (CVD), and it is a leading cause of mortality. Clinicians use routine laboratory tests, including a lipid profile, to predict cardiovascular risk. In addition, a particular lipid ratio, the atherogenic index of plasma (AIP), is a sensitive, new parameter that can be used to assess high-risk groups. To our knowledge, this is the first study evaluating cardiovascular risk via AIP in different stages of BD.
Methods: The study group consisted of male patients with BD who were in a manic, depressive, or euthymic state, and age- and gender-matched healthy controls. Lipid profiles were analyzed and the AIP parameter of logarithm of triglyceride (TG) / high-density lipoprotein cholesterol (HDLc) was calculated for all of the participants. The significance level was set at p<0.05.
Results: A total of 44 BD patients experiencing a manic episode, 35 depressive BD patients, 42 euthymic patients, and 41 healthy controls matched for age, gender, and smoking status were enrolled in the study. The AIP level was significantly different between groups (p=0.009). Pairwise comparisons of the groups revealed that the AIP level of depressive patients was significantly higher than that of the manic, euthymic, and control groups (p=0.013, p=0.048, and p=0.021, respectively). The AIP level was positively correlated with body mass index, waist circumference, metabolic syndrome, total cholesterol, low-density lipoprotein, and triglyceride level, and was negatively correlated with the HDLc level.
Conclusion: In this study, male BD patients in a depressive episode demonstrated an increase in cardiovascular risk. The significant correlations between AIP and other conventional cardiovascular risk factors indicate that AIP may be more useful to identify individuals with BD at high risk for CVD than absolute lipid parameters.

Amaç: Peripartum kardiyomiyopati (PPKM) gebeliğin ilerleyen safhalarında ya da lohusalığın ilk aylarında gelişen ve sol ventrikül (SolV) ejeksiyon fraksiyonunun ≤%45 olduğu SolV sistolik işlev bozukluğudur. Birçok farklı risk faktörü belirlenmiş olmakla birlikte hastalığın kesin nedeni bilinmemektedir. Bu boşluğu doldurmak amacıyla, Türk Kardiyoloji Derneği desteğiyle, Türk PPKM kayıt çalışmaları ARTEMIS-I ve ARTEMIS-II planlanmıştır. Bu yazı ARTEMIS-I ve II çalışmalarının temel ve tasarımını tanımlamayı amaçlamaktadır.
Yöntemler: ARTEMIS çalışmasında PPKM hastalarının tıbbi bakımında yaşanan sorunlar tespit edilirken aynı zamanda bu hastalığın bakımında kalite ve tutarlılığın iyileştirilmesi amacıyla, Türkiye’nin ulusal PPKM kayıt çalışması olarak tasarlandı. Bölgedeki hastalara özgü klinik karakteristiklerin saptanması da ek olarak amaçlandı. ARTEMIS kayıt çalışmasının iki koldan oluşması planlanmaktadır. ARTEMIS-I’de mevcut bakım standartlarının ve sonlanım ölçütlerinin değerlendirilmesi amacıyla ikinci ve üçüncü basamak bütün kardiyoloji merkezleri elektronik olarak çalışmaya davet edilecektir. Bu merkezlerden, son 5 yılda başvuran tüm PPKM hastalarını geriye dönük olarak dahil etmeleri istenecektir. Uygunluk kriterleri: gebe veya yeni doğum yapmış kadın olması, daha önceden bilinen kalp yetersizliği (KY) veya KY ile ilişkilendirilmiş bilinen patolojisi olmaması, SolV ejeksiyon fraksiyonunun ≤%45 olması, SolV sistolik işlev bozukluğunun diğer nedenlerinin dışlanmasından oluşacaktır. ARTEMIS-II’de ise hastaların ileriye dönük olarak çalışmaya dahil edilmesi amaçlanmıştır.
Sonuç: Ulusal PPKM kayıt çalışmaları ARTEMIS-I ve ARTEMIS-II, tıbbi bakımın mevcut durumunu belirlemek, hastalığın doğasına ilişkin içgörü sağlamak ve bu hastaların bakımının ve sonlanımlarının iyileştirilmesine yönelik çözümler geliştirmek amacıyla tasarlanmıştır.

Objective: Peripartum cardiomyopathy (PPCM) is left ventricular (LV) systolic dysfunction with an ejection fraction of ≤45% occurring in the later stages of pregnancy or soon after delivery. Although various risk factors have been identified, the exact cause of the disease is unknown. Unlike most countries in the European region, Turkey has yet to determine the current PPCM burden. A registry for this purpose does not exist. To close this gap, the A RegisTry of pEripartuM cardIomyopathy in Turkish patientS (ARTEMIS-I and ARTEMIS-II), was planned and endorsed by the Turkish Society of Cardiology. The aim of this manuscript is to describe the rationale and design of the ARTEMIS-I and ARTEMIS-II registries.
Methods: ARTEMIS was designed to be the nationwide PPCM registry of Turkey, with the goal of identifying problems and opportunities while improving quality and consistency in the medical care of PPCM patients. A second goal is to determine the clinical characteristics pertinent to patients in this region. The ARTEMIS registry will consist of 2 arms. All secondary and tertiary cardiology centers have been electronically invited to participate in ARTEMIS-I, which will be conducted to assess the current standard of care and outcome measures. Centers will be asked to enroll PPCM patients admitted to their clinic in last 5 years retrospectively. Eligibility criteria will consist of pregnant or early postpartum woman without a previous history of heart failure (HF) or known pathology associated with HF, LV ejection fraction ≤45%, and exclusion of other causes of LV systolic dysfunction. ARTEMIS-II will consist of the prospective enrollment of patients.
Conclusion: The nationwide PPCM registries, ARTEMIS-I and ARTEMIS-II, are designed to determine the current status of medical care, provide insights into nature of the disease, and suggest solutions on how to improve care and outcomes in these patients.

Amaç: Dislipidemi kılavuzları ile gerçek dünyadaki uygulamalar arasında öncelikle doktor ve hasta uyumundan kaynaklanan geniş bir boşluk bulunmaktadır. Bu çalışma, hekimin ve hastanın dislipidemi kılavuzlarına ve onu etkileyen çeşitli faktörlere bağlılığını belirlemeyi amaçlamaktadır.
Yöntemler: EPHESUS (Kılavuzlara Uyumun, Bilgi ve Algı Düzeylerinin Gerçek Yaşamda Saptanması) çalışmasının temel, tasarım ve metodolojisi) gözlemsel, çok merkezli ve girişimsel olmayan bir çalışmadır. Çalışmada, Türkiye’de 50 birimden 2000 hastanın kayıt edilmesi hedeflenmiştir. Tüm veriler bir noktada toplanacak ve mevcut klinik uygulama değerlendirilecektir (ClinicalTrials.gov numarası NCT02608645). Türk erişkinlerde kolesterol tedavisi ile ilgili halkın algısı ve bilgisine ilişkin kesitsel bir araştırma yapılacaktır. Kardiyoloji kliniklerine başvuran ardışık, ikincil koruma grubunda (koroner kalp hastalığı, periferik arter hastalığı, aterosklerotik serebrovasküler hastalık) ve yüksek riskli birincil korunma grubunda (önceden bilinen koroner kalp hastalığı bulunmayan tip 2 diabetes mellituslu hastalar, belirgin bir şekilde tek risk faktörü artışı olan hastalar; kolesterol >8 mmol/L (>310 mg/dL) veya kan basıncı ≥180/110 mmHg veya hesaplanmış SCORE değeri 10 yıl için ölümcül kardiyovasküler hastalık riski ≥%5 ve <10% olanlar) olan tüm hastalar dahil edilecektir. Demografik, yaşam tarzı, tıbbi ve terapötik veriler bu özel anketle toplanacaktır.
Sonuç: EPHESUS kayıtları, hem ikincil korunma, hem de yüksek riskli hastalarda birincil korunmada dislipidemi kılavuzlarına uyumu değerlendiren en büyük çalışma olacaktır.

Objective: A wide gap exists between dyslipidemia guidelines and their implementation in the real world, which is primarily attributed to physician and patient compliance. The aim of this study is to determine physician and patient adherence to dyslipidemia guidelines and various influential factors.
Methods: The Evaluation of Perceptions, Knowledge, and Compliance with the Guidelines in Real Life Practice: A Survey on the Under-treatment of Hypercholesterolemia (EPHESUS) trial (ClinicalTrials.gov number NCT02608645) will be an observational, multicenter, non-interventional study. The study targets enrollment of 2000 patients from 50 locations across Turkey. All of the data will be collected in a single visit and current clinical practice will be evaluated. A cross-sectional survey of public perception and knowledge of cholesterol treatment among Turkish adults will be performed. All consecutive patients admitted to cardiology clinics who are in the secondary prevention group (coronary heart disease, peripheral artery disease, atherosclerotic cerebrovascular disease) and who are in the high-risk primary prevention group (type 2 diabetes mellitus with no prior known coronary heart disease; patients who had markedly elevated single risk factors, in particular, cholesterol >8 mmol/L [>310 mg/dL], blood pressure ≥180/110 mmHg, a calculated Systematic Coronary Risk Evaluation [SCORE] ≥5%, or <10% 10-year risk of fatal cardiovascular disease) will be included. Demographic, lifestyle, medical, and therapeutic data will be collected with a survey designed for the study.
Conclusion: The EPHESUS registry will be the largest study conducted in Turkey evaluating the adherence to dyslipidemia guidelines both in secondary and high-risk primary prevention patients.

İmplante edilebilen kardiyoverter defibrilatör ve kalp pillerinin yaygınlaşması ile birlikte çıkarma gereksinimi de artmaktadır. Biz 26 yıllık Accufix atriyal elektrodun mekanik genişletici kılıf kullanılarak çıkarıldığı bir olguyu sunuyoruz. Elli yaşında erkek hasta kliniğimize pil cebi enfeksiyonu ile başvurdu. Hastadaki atriyal elektrot, 1994 yılında J tutma telinin yerinden çıkmasına bağlı iki ölüm ve iki ölümcül olmayan yaralanma olgusunun bildirilmesinden sonra geri çağrılan Accufix Bipolar J atriyal aktif fiksasyon elektrodu idi. Atriyal ve ventriküler elektrodların her ikisi de mekanik genişetici kılıf kullanılarak çıkarıldı. The Pacemaker Lead Extraction with the Excimer Sheath (PLEXES) çalışmasında lazer kılıf ile %96 oranında başarıya karşın, lazer dışı kılıflar kullanılarak çıkarılan 57 Accufix elektrodların sadece %47’si başarılı şekilde çıkarılabilmiştir. Lazer kılıfların Türkiye’de ulaşılabilir olamaması nedeniyle, mekanik kılıf kullanılmak zorunda kalındı. Bizim bilgimize göre bu mekanik kılıf kullanılarak çıkarılan en yaşlı Accufix elektrottur. Ventriküler elektrodun çıkarılması sırasında elektrot ucu koptu ve kalp içerisinde bırakıldı. Üç aylık takip sırasında, enfeksiyon bulgusu ve herhangi istenmeyen olay gözlemlemedik.

With the increasing number of implanted pacemakers and implantable cardioverter defibrillators, removal is required more frequently. Presently described is the transvenous extraction of a 26-year-old Accufix atrial lead using a mechanical dilator sheath. A 50-year-old male patient was admitted to the clinic with a pacemaker pocket infection. The atrial lead was an Accufix Bipolar J-Atrial active fixation lead, a model that was recalled in 1994, after reports of 2 deaths and 2 nonfatal injuries related to protrusion of the J retention wire. Both the atrial and ventricular leads were extracted using a mechanical dilator sheath. The Pacemaker Lead Extraction with the Excimer Sheath (PLEXES) Trial reported that of the 57 Accufix leads randomized to a non-laser approach, only 47% were removed successfully, compared with 96% of laser-randomized cases. Since laser sheaths are not available in Turkey, use of a mechanical dilator sheath was required. To our knowledge, this is the oldest Accufix lead extracted with a non-laser sheath. During the extraction of the ventricular lead, the tip of the lead broke off inside the right ventricle and the residual part was left inside the heart. During 3 months of follow-up, no signs of infection or any other undesirable events were encountered.

Çıkan aortanın iyatrojenik akut diseksiyonu, kalp kateterizasyonu ve perkütan koroner girişimin (PKG) ciddi ancak nadir bir komplikasyondur. Çıkan aort diseksiyonu tedavisinde cerrahi onarım gerekebilir, ancak perkütan koroner girişim sırasında gelişen aortokoroner diseksiyonda diseksiyon başlangıcının stent ile kapatılması yeterli olabilir. Bu yazıda, sağ koroner arterdeki kritik darlık PKG ile tedavi edilirken işlem sırasında aortokoroner diseksiyon gelişen 64 yaşında kadın hastayı sunduk. Diseksiyon başlangıç noktasına hızlıca stent yerleştirilmesi, diseksiyonun geriye doğru ilerlemesini durdurdu. Çıkan aort diseksiyonu bilgisayarlı tomografi ile takip edildi ve 72 saat içinde kendiliğinden iyileştiği görüldü.

Iatrogenic acute dissection of the ascending aorta is a serious but rare complication of cardiac catheterization and percutaneous coronary intervention (PCI). Although treatment of ascending aortic dissection may require surgical repair, stenting at the origin of the dissection area may be sufficient in aortocoronary dissection (AD) following PCI. Described is the case of a 64-year-old female patient who was treated with PCI for a critical lesion of the right coronary artery (RCA). Immediate stenting at the source of the dissection was sufficient to repair the RCA lesions and successfully seal the site of retrograde propagation of the dissection. The ascending aortic dissection was monitored with computed tomography and the dissection was spontaneously repaired within 72 hours.

Son yıllarda, transkateter aort kapak değişimi (TAVİ) aort kapak değişimi gerektiren ve cerrahi açıdan yüksek risk taşıyan hastalar için yeni bir tedavi seçeneği olarak ortaya çıkmıştır. Sunulan olgu, yakın zamanda uygulanan bir kapak-içi kapak TAVİ işleminden kısa bir süre sonra gözlenen bir akut koroner sendrom (AKS) olgusu ve bunun işlemsel olarak oldukça sıkıntılı özellikler barındıran bir primer perkütan koroner girişim (PKG) ile başarılı olarak tedavisini anlatmaktadır. Bu olgu iki önemli noktaya işaret etmektedir: Birincisi TAVİ sonrası PKG’ler, koroner osteal kateterizasyonun çok zor olabileceği durumlarda bile oldukça uygun bir seçenek olabilir. İkincisi TAVİ, koroner akım dinamikleri dinamikleri üzerindeki olası kötü etkileri nedeniyle, geç dönem koroner iskemik sendromları için potansiyel bir risk faktörü olabilir. Ancak ikinci nokta oldukça spekülatiftir ve daha ileri çalışmalarla desteklenmesi gerekmektedir.

In recent years, transcatheter aortic valve implantation (TAVI) has been considered a novel option for the management of surgically high-risk patients requiring aortic valve replacement. Presently described is a case of acute coronary syndrome (ACS) managed with a challenging primary percutaneous coronary intervention (PCI) shortly after a valve-in-valve TAVI intervention. This case highlights 2 important issues: PCI may be an option for the management of coronary heart disease in patients after TAVI even in the setting of demanding features associated with coronary osteal engagement, and secondly, TAVI may serve as a potential risk factor for future coronary ischemic syndromes, largely due to its potential adverse effects on coronary flow dynamics, etc. However, the latter notion is quite speculative, and should be tested in further studies.

Enfektif endokardit (EE) büyük intratorasik damarların endotelini, kalp kapaklarını ve intrakardiyak yabancı materyalleri etkileyen bir enfeksiyon hastalığıdır. Yirmi yaşında kadın hasta ateş ve çarpıntı şikayetiyle acil servisimize başvurdu. Transtorasik ekokardiyografi (TTE) incelemesi sırasında biküspit aort kapak, aort kökünde genişleme ve aort koarktasyonu saptandı. Transözofajiyal ekokardiyografi (TEE) biküspit aort kapak tanısını doğruladı ve kapak üzerinde vejetasyon saptanmadı. Kan kültüründe metisiline duyarlı Staphylococcus aureus (MSSA) saptandı. 18F-fluorodeoksiglukoz, pozitron emisyon tomografi, bilgisayarlı tomografi (18 FDG PET-BT) distal aort koarktasyon bölgesinde yoğun glukoz tutulumu olduğunu gösterdi. Radiyoaktif işaretli lökosit ile yapılan SPECT/BT’nin ve 18 FDG işaretli glukozla yapılan PET-BT’nin EE tanısında duyarlılığı arttırdığına dair çeşitli yayınlar mevcuttur. Bizim olgumuz, protez materyali olmayan bir hastada inen aortda endarterit tanısının PET-BT ile koyulduğu ilk olgudur.

Infective endocarditis (IE) is an infectious disease that affects the endothelium of the large intrathoracic vessels, heart valves, and intra-cardiac foreign body material. A 20-year-old woman was admitted to the cardiology department with complaints of fever and palpitations. Transthoracic echocardiography revealed a bicuspid aortic valve, aortic root enlargement, and aortic coarctation. Transesophageal echocardiography revealed a bicuspid aortic valve, but there was no vegetation. Methicillin-sensitive Staphylococcus aureus was identified on a blood culture. 18F-fluorodeoxyglucose positron emission tomography-computed tomography (18F-FDG PET-CT) revealed increased intensive glucose uptake on the dilated aortic segment adjacent to the distal coarctation zone. Several reports have shown promising results for radio-labelled white blood cell single-photon emission computed tomography and 18F-FDG PET-CT imaging in IE. To our knowledge, this is the first described case in which PET-CT revealed endarteritis of the descending aorta in a patient without prosthetic material.

Oral kontraseptiflerin kullanımına bağlı olarak venöz tromboemboli riski artmasına rağmen, miyokart enfarktüsü (ME) riski tam belli değildir. Yeni bir üçüncü kuşak oral kontraseptif ajan olan drospirenon-etinil estradiol daha düşük östrojen ve yeni bir progesteron olan drosperidonun farklı kombinasyonundan oluşmakta olup, ME riski açısından daha güvenilir kabul edilmektedir. Bununla birlikte drospirenon-etinil estradiol kullanımına bağlı ME olguları bildirilmiştir. Bu yazıda, altı aydır drospirenon-etinil estradiol kullanan ve ME ve kardiyojenik şok belirtileri ile başvuran 33 yaşında bir kadın hasta sunuldu. Koroner anjiyografide iki koroner arterin aynı anda tam tıkandığı görülüp, hastaya primer perkütan koroner girişim yapıldı. Bildiğimiz kadarıyla, bu olgu İngilizce tıp literatürü tarandığında drospirenon-etinil estradiol’ün kullanımıyla ilişkili iki koroner arterin eşzamanlı olarak tam tıkanmasıyla sonuçlanan ilk olgudur.

Although the use of oral contraceptives is associated with an increased risk of venous thromboembolic disease, the risk of myocardial infarction (MI) is unclear. A new, third-generation contraceptive agent, drospirenone-ethinyl estradiol, which contains less estrogen and a new progestogen, drospirenone, in a different combination, has been considered more reliable in terms of risk of MI. However, there have been some cases of MI associated with the use of drospirenone-ethinyl estradiol, despite the protective effects of this oral contraceptive. In this report, a 33-year-old woman who had used drospirenone-ethinyl estradiol for 6 months was admitted with MI and symptoms of cardiogenic shock. Coronary angiography revealed the total occlusion of 2 coronary arteries and so percutaneous coronary intervention was performed. To the best of our knowledge, this is the first case report of simultaneous total occlusion of 2 coronary arteries associated with the use of drospirenone-ethinyl estradiol in the English-language medical literature.

Alveolar hemoraji (AH), alveol boşluklarının içine yaygın kanama ile karakterize mortalitesi yüksek heterojen bir klinik tablodur. Alveolar hemoraji genellikle immün kökenli hastalılıklara daha az oranda ise ilaçlara ikincil olarak gelişir. Bu yazıda, altı aydır rivaroksaban kullanan ve AH gelişen 86 yaşındaki bir olgu sunuldu.

Alveolar hemorrhage (AH) is a heterogeneous clinical syndrome with a high mortality rate that is characterized by extensive bleeding into the alveolar spaces. AH usually develops secondary to immunological disease and, less frequently, to drug use. Presently described is the case of an 86-year-old woman with AH who had been using rivaroxaban for 6 months.