Bir tıp fakültesi eğitim hastanesinde apikal hipertrofik kardiyomiyopati tanısı konan olguların sıklığı, klinik ve morfolojik özellikleri

AMAÇ
Hastanemizde son 13 yıl içinde hipertrofik kardiyomiyopati (HKM) tanısı konan hastalar arasında apikal HKM’nin görece sıklığı ve bu hasta grubunun klinik ve morfolojik özellikleri incelendi.
ÇALIŞMA PLANI
Çalışmada, 1991-2004 yılları arasında HKM tanısı konan 193 hasta arasından apikal HKM tanısı konan 11 olgunun (%5.7; 3 erkek, 8 kadın; ort. yaş 56; dağılım 41-70) klinik, demografik, elektrokardiyografik, ekokardiyografik ve anjiyografik verileri geriye dönük olarak incelendi.
BULGULAR
Apikal HKM’li hastalarda en sık rastlanan elektrokardiyografik bulgular prekordiyal derivasyonlarda gözlenen 10 mm’nin üzerinde dev T negatiflikleri (7 hasta, %63.6) ve sol ventrikül hipertrofisinin voltaj özellikleri (6 hasta, %54.6) idi. Ekokardiyografik incelemede tüm hastalarda papiller adalenin altında kalan sol ventrikül apikal bölgesinde 15 mm’nin üzerinde duvar kalınlaşması görüldü. Ayrıca, iki hastada hafif derecede mitral yetersizlik, iki hastada hafif derecede aort yetersizliği, iki hastada orta derecede triküspit yetersizliği saptandı. En önemli bulgu ise, kontrast ventrikülografide tüm hastalarda diyastol sonunda tipik “maça ası” görüntüsünün izlenmesi idi. Koroner anjiyografide, bir hastada iki damar hastalığı, bir hastada koroner ektazi, bir hastada ise sol ön inen koroner arterin orta segmentinde miyokardiyal kas bandı belirlendi. Bir hastada sol ön inen koroner arter ile sol ventrikül arasında mikrofistüller saptandı.
SONUÇ
Tüm ülke için genelleme yapmak mümkün olmasa da, hastalarımızda apikal HKM Batı ülkelerine göre daha sık görülmektedir. Ayrıca, hastalarımızın klinik, morfolojik, elektrokardiyografik ve ventrikülografik bulguları Japon tipi apikal HKM’yle benzerlik göstermektedir.